Hepimiz bir çemberde başladık yolumuza. Hayat dediğimiz bu yerde hep aynı yönde döndüğümüzün farkında değiliz. İhtiyacımız olan kolay ve heyecansız olan düz bir yol da değil. Bir pramite çıkıp dünyaya yukarıdan bakmakta yanlış. Öğrenmemiz gerek, ne zaman yavaşlayacağımızı, hızlanacağımızı gerekirse okyanusları aşabileceğimizi, düşsekte zirveye ulaşmak için tekrar tırmanmayı, gerektiğinde paylaşmayı yardım etmeyi, susacak yerde konuşmayı, konuşacak yerde haykırmayı, korkmamayı öğrenmemiz gerek. En önemlisi de yolumuza ne çıkarsa çıksın asla durmamayı öğrenmemiz gerek. Birbirinden bağımsız kar taneleri yeryüzünü nasıl paylaştıysa bizimde öyle olmamız gerek.

Herkes önceden yazılmış bir senaryonun başrolünde. Ve başkalarının senaryolarında figüran. Yani özel olan yok. Seçilmiş olan yok. Herkes biraz kendi, biraz başkası.

Ben herkesi arkamda bırakıp kendim olmayı seçtim.