Dağları devirir içimdeki öfke.neden hala sakinim anlamış değilim.Ben artık kırmak istiyorum,bağırmak.içimde ki öfke yok olana kadar haykırmak ,ayaklarımı yere vurarak,avuçlarımı sıkarak ,her zerremi bin bir parçaya dağıtarak.En başından toplamak istiyorum kendimi.Neyi bekliyorum bilmiyorum.Ya öfkemin insanı değilim ya da üzerimde sonbahar yorgunluğu...