︎

balonların var hâlâ.

iyi ki doğdun s.

özledim.

şarkılarca benimsemek, ağrılarca kabul etmek gibi.

ben bir izim. izlerimi silin. 

beni hep çok etkilemiştir söyleyişi.
            
            @rosatasci 

@ feomatif  dinlediğim en güzel müzisyen.

yoktum sanki gözlerinde; ellerim kentteki milyonlarca elin salınımından devşirilmiş bir uzantıydı sözgelimi, yüzüm yüzlerce yüzün kayıp bir yansısı ya da merdivenlerdeki duruşum binlerce kez paylaşılan bir duruşun uzak bir kalıntısıydı.

geçtiği yerlerde sessizliğini bile bırakmıyordu sanki, geçmişliğini bile bırakmıyor ve her şeyiyle daha derindeki karanlığa doğru yürüyordu.

umutsuzdum artık, ne yaparsam yapayım, hangi sokağa dalarsam dalayım, geldiğim yeri bulamıyordum. bir el, belleğimin düzeniyle oynamıştı sanki, ya da kentin kimi sokaklarını silmişti yeryüzünden, belki de anahtar sokak hangisiyse onu alıp başka bir kente götürmüştü.

karanlıkta iki gölge, umutsuz, ağır alacakaranlıkta birbirine uzanıyor. elleri birleşiyor ve ışık, yüz altın kupadan dökülen bir güneşmişçesine sel olup yayılıyor.

taşta akhilleus yazıyor. yanında da patroklos.
            “git,” diyor. “seni bekliyor.”

akhilleus’un küllerini benim yattığım altın kupaya topluyorlar. küllerinin benim küllerimin üstüne düşüşünü hissedecek miyim? pelion’da kırmızı yanaklarımıza soğuk soğuk konan kar taneciklerini düşünüyorum. ona duyduğum hasret açlık gibi, içimi boşaltıyor. akhilleus’un ruhu bir yerde beni bekliyor ama erişebileceğim bir yer değil orası. bizi gömün ve mezar taşlarına adımızı kazıyın. bırakın özgür olalım. külleri benimkilerle karışıyor. hiçbir şey hissetmiyorum.

modern bir alışkanlıktır ölmek, seni doğasıya seviyorum.

birleşmemiz radikal olacak.

kutsal kitaplar gibi içime sinmişti adın.