@devrimizi
;
Ama gitmek yazılmış bize sevgilim, sıra sendeymiş. İstediğin kadar kaç uzaklara, eve dönüş yolunu ezbere biliyorsun. Ayakların kendiliğinden getirecek seni bana, nerden bildiğimi sorma.
Tuttum, geçmişin çocuk düşlerinden çıkarttım seni. Koynuma alıp uyuttum, dedim ki “ben geldim, keşke hiç gitmeseydim.”
Günlerden pazardı ve ben aşıktım.
;
Görmeyince seni döküldü gerçeklerim ortaya. Kendimi kandırmıyorum, bilmediklerimi uydurmuyorum. Hayaller aleminde seni koynuma alıp uçmuyorum, ayaklarımla yere gayet sağlam basıyorum. Olduramıyorum, ne yaptımsa yapamıyorum. Vazgeçiyorum diyemem ama kabuğuma çekiliyorum. Gelesin varsa az biraz beklemek kaldı içimde, diğer türlüsünü hâlâ kabul edemiyorum. Ama gerçekler var önümde dağ gibi, görüyorum, inkar etmiyorum. Beni hayatında istemedin, ne yaptımsa bunu kendime anlatamıyorum.
yaşanılacak günlerin hatrına.
o kahve gözlerin başa bela,
bir kez düşsen bana, benimle yola
gülsen öyle içten mesela,
dönüp dursan ya da etrafımda
elimi tutsan, görse bunu dünya
istesen beni, sarsan kollarınla
o vakit tamam, olduğum yer yuva
yaşanılacak günlerin hatrına
biraz, çok az umut var yurdumda
ne varsa, ne yoksa hepsi sana
sevda belasında, sürüne sallana.
çoktan az, azdan çok.
Taştan duvarları yalanla yıkamazsın.
Talan ettim ben bahçemi,
korumak için yaralı yüreğimi.
Kötülük ve zift onların zihinleri.
En güçsüz yanım, diyorum “sevgi”
Elbet kalır izi,
Çünkü en sevdiğim mahvetti beni.
Denersin, uğraşırsın belki
Ama yalan işlemez gözlerinden içeri,
Seneler geçti kelebekleri gömeli.
Kimler görüyor benden sakındığın güzelliğini şimdi?
Benim yine seni göresim geldi,
sanki daha önce içli içli izlemişim gibi.
oysa aklımda yalnızca bulanık hayalin.
hiç tanımadım seni
ama bi’ var, bi’ yok hali.
talan ediyorsun içimi,
seven yerlerimi.
;
Yazdıklarını okuyorum bazen, kelebeğe dair ufacık bir iz arıyorum. Bulamıyorum. Ne yüreğine değmişim ne de aklında küçücük bir yer edinmişim. Öylesine demişsin kelebeğim diye, benim için hiç öylesine değildi. Çünkü karnımda kelebekler, aşk demek. Böyle öğrenmişim senden. Sen unutmuşsun işte beni, üç günlük ömrümde bir gün bile sevdirememişim kendimi ben. Ziyanı yok, çiçeğim. Bu mezarlığı senelerdir taşıyorum, seni unutmamak için söküp atmam içimden. Kalsın, kal. Biraz hatırla beni, lütfen.
-kelebeğin.
Ben içimde bir mezarlığı taşıdım senelerce, senden sonra birilerini daha sevdim. Ama neden hepsinde kelebekleri geri istedim? Karnımda bir his olmadan kimseye evet demedim. Bekledim, verdiğin sözleri başkasının tutmasını bekledim. Tutmadılar, çiçeğim. Bak sen hâlâ çiçeğimsin benim. Kaç bahar geçti, bir türlü solduramadım. Kelebekler ne kadar ölüyse sen o kadar canlısın içimde. Çünkü ne zaman aşk hakkında konuşsam bir uçtan sana dokunuyor. Her günüm seni düşünerek geçmiyor ama sen aklıma geldiğinde yüreğim çok ağrıyor. Ben bu ağrıyı hiç sevmiyorum, taşıyamıyorum. Çok ağır bu mezarlık, içimden atamıyorum. Sen unuttun beni, ben ne yapsam unutamıyorum.
“Kelebeklerin ömrü kısa olur.” demiştim, sen de benim ömrümün çok uzun olacağını söylemiştin. Senin kelebeğindim, yaşamak istedim. Sözler verdin ve en kırık yerlerimi bile sevdin. Ama üç gün işte, kelebeğin ömrü üç gün. Nasıl sevdiysen öyle öldürdün hepsini. Benim karnım bir kelebek mezarlığı, kalbim kaskatı. Sen hiç hatırlamıyorsun beni, biraz bile hatırlamadın.
Ne kadar da fazla seviyorsun kendini
ve hayır, bu sadece lafta değil.
Anlatırlarken seni
dediler ki “anne” gibi.
Şefkatli sesin dize getirir en deli yürekleri.
Varlığın birilerinin evi, en güvenli yeri.
Asla yalnız olmazsın
Çünkü sensin senin yanında.
Dünya yerle bir olsun, varsın,
Sen kalmazsın altında.