Yazmak.. Yaşaması mı ruhun daha çok, yoksa ölmesi mi yavaş yavaş? Yazmak ne şimdi? Öldürmek mi bütün duygularını bir karakter için, yaşatmak mı ölümsüzleştirerek? Feda etmek mi kendini, daha mı bencilleştirmek benliğini? Sorgulamak mı sürekli yazmak? Yazmak, nefes almak şimdi. Sonu belirsiz bir araf. 

Kurtulmak, kaçmak, yüzleşmek, acı, huzur. Zıt kavramları içinde barındıran mükemmel bir eylem.

Hayır, daha fazla zamanın ilerlemesini istemiyorum. Geçmişe gitmek istiyorum fakat bir şeyleri düzeltmek istemiyorum, o anı tekrar tekrar yaşamak istiyorum. Yada sadece özlüyorum, özlerken ölüyorum.

Film ilerlesin istemiyorum; sonu mutsuz, biliyorum. Baştan başlamak hiç istemiyorum, çünkü aynı şeyler yaşanacak, görüyorum. Sadece o anı hayatımın sonuna kadar izlemek istiyorum, başrolünde benim olduğum filmimin. Neler kaçırıp neler kaybettiğimi umursamıyorum. Sadece o sahneyi istiyorum.

İnsan biriktirdiği anılar kadar var, onlar kadar yaşamış diyorum hep. Çoğu zaman sürekli korkuyorum biriyle bir anı paylaşmaya. Aydınlıktan nefret ederken karanlıktan korkmak sanki bu. Araf besbelli fakat arafta yaşamak bana göre değil, yaşarken daha iyi anlıyorum. Sanki bu dünyaya ait değilmişim gibi geliyor çoğu zaman, var olduğum mekânları benimseyemiyorum hiç. İnsanları bana yabancı geliyor buranın, ben kendime yabancı.

Korkuyorum, korkuyorum, korkuyorum. Korkarken kendi ömrümden çalıyorum. Kendi ömrümden çaldığım zamanı satırlarıma dökerek telafi ediyorum. Bu durumda yazmak ölürken yaşatmak oluyor kendimi. Sadece satırlara aidim, görüyorum; başka hiçbir şeyi beceremiyorum. Daha fazla okuyup, daha fazla yazmaya ihtiyacım var. Kendimi hep, satırlarımda yaşatmaya ihtiyacım var. 

Yaşam kelimesini bir kana benzettim şimdi, her zerresini satırlarıma akıtıp, satırlarımda tüketmeden rahat etmeyecek içim.

Twitter, Instagram: dgknazlican39

TEPKİSİZ:  https://youtu.be/XdycKl94Yes