mentalorgasm
önüme bakabilmem için ardımdakileri bir rafa kaldırmam gerektiğinin farkındayım, uzun süredir kafamda bitirdiğimi destekliyorum lakin nitekim bu kandırmacayı bırakarak kendimi açığa çıkaracağım. her ne kadar hislerimi dökmekte iyi olmadığımı söylesem de bunu yapabilmekte gayet başarılı olduğumun farkındayım. benim olayım hislerimi kavrayamayışım daha çok, bu sebepten neleri dile getireceğimi bilemem genelde. insanı yoran da bu değil midir zaten, belirsizlik?
insanlar beni tanıdığını düşünür hep, ki böyle düşünmelerini sağlayan da bizzat benim. özüme kimsenin ulaşmamasına sebep olmam içe dönük kişiliğimin bir yansımasıdır belki de. ihtimaller üzerine kurulu düşüncelerim var. netliğini kavrayamadığım, bunun olanağını kendime sunmadığım gerçekler. yakın olduğum kişiler tarafından en sonunda hep kötü ve duygusuz birisi olarak bilindim ve bunun ötesi olmadı. ama işlerin aslında herkes kendine göre anlatmaz mıydı zaten olayı? olaylar karşısında sessiz kalmayı tercih eden taraf oldum, kendimi savunmaya gerek duymuyordum çünkü. yapma girişiminde bulunduğum olduysa da hep haksız bulundum zaten. küstah algılanmış bile olabilirim. her ne sikimse, ihtimaller üzerine yaşıyorum zaten bu hayatı. onlar da olmasa sığınacak bir dalım kalmayacak.
ama bende kayışı koparan bir nokta vardır, belirli bir çizgi. her insanın sınırı yok mudur? bilemeyeceğim ama öyle varsayıyorum. bir insanı sildiysem kırgınlıklarım vardır ve bunu ona dahi belli etmemişimdir. huyum kurusun, hislerimi kendi içimde yaşamaktan o kadar yoruldum ki. artık buna bir son verip geçmişin üzerine toprak yığınlarını boşaltmak, rahatlamak gayesindeyim.
mentalorgasm
bunu görüyorsanız ne mi yapın? bana yazmayın, bana ulaşmayın, ulaşmaya da çalışmayın. ben geçmişi tüm çıplaklığıyla bir çukura yerleştiriyorsam siz de o toprağın altında kalın. varlığınız beni bunaltmaktan ve üzmekten ileriye gidemeyecek. çünkü ölüler için geriye kalan şeyler bundan ibarettir.
mentalorgasm
kelimeler bana yetmiyor, satırlar derdimi anlatmıyor. bağırıp çağırmak istiyorum, içimdeki bu hastalığı kusmak, zihnimi parçalamak. duygusuz kimliğimin kapısı aralandığında hassas bir kalp barındırıyorum. benim gibi birisinden böylesi beklenmez sizin için, paragraflarımda bir yabancıyla karşı karşıya olduğunuzu bile düşünebilirsiniz. ben hep yetemedim, ne kendime ne başkalarına. kendimi yetersiz buldum, diğerlerinin yanında ben neydim ki? kendime adadığım değersiz kılıfımda çürümekten ibaret bir benlik. çabalarımı takdir eden olmadı, fark eden bile olmadığına bahse girebilirim şahsen. o kadar yoruldum, daraldım, denedim, olanlardan bunaldım ki yüksek mesafelerden intihar ettirdim kafamdakileri. ne olursa olsun pes etmiyorum çünkü.
ben benim, kimseye istediğini vermek zorunda değilim ama bir insan hayatında bana yer açmak istiyorsa beni olduğum gibi kabul etmek zorunda. çünkü ben de bir insanım, ben de hatalar yapabilirim. bir insanın bana zararı dokunmadıysa onun için iyi birisiyimdir. ama eğer böyle bir şey olduysa siz beni kötü birisi olarak görürsünüz, sarsmışsınızdır çünkü bir kere derinden. hatalarım yok demiyorum ama bu hale gelmemde emeğiniz çok, hakkınızı yiyemem. .d aramıza duvar ördüysem de tuğlasını siz verdiniz. yaşattığınız şeyleri yaşamanız dileğiyle. yanlış anlaşılmasın, güzel anıları için hâlâ da minnet duyuyorum. ama bunları bu geceden itibaren geride bırakıyorum. boğulduğum gecelerden, göğsüme batan nefeslerimden terfi alıp hiçliğe karışıyorsunuz artık.
mentalorgasm
ağzım bozuk, bayağı hatta. küfürlerimi çoğu değer verdiğim insanın ardından da sundum büyük ihtimal. ama bu hep onlara değer verdiğimin bir göstergesiydi aslında. çünkü umrumda olmayan bir insan için kıçımı kaldırıp yan koltuğa bile koymaya tenezzül etmem. açıkçası bir de... insanlara oynamayı seviyorum. nasıl gösteriyorsam öyle görüyorlar çünkü beni, izin verdiğim kadarılar. karşı tarafa bile büründüğüm oluyor hatta. kendilerini fark edemediklerinden mi insanların beni algılayamayışları? tek istediğim fark edilmek miydi peki? olabilir. kafamda biriken sorularımın cevaplarını ben bile bilmiyorum, sorularım da kendi çapında kendine bile yetemiyor tabii, orası ayrı.
kaybettiğim çok fazla kişi oldu, çokça bağlandığım insanların birer birer beni ardında birakışı ruhumu kasıp kavuran detaylardan birisi. yakın olduğumuzu düşünürdüm hep, o kadar değer veriyordum ki... ama insan en yakınındakilere bile yabancıysa bir kere, hayatında hiç karşısına almadığı biri için gerçek mânâda bir değeri var mıydı cidden? savrulmama sebep olanlara adıyorum bu kısmı, buna olan inancımı çürüttüğünüz bariz gerçek.
