ruhumun tozunu satırlarımın arasına ince ince üfledim. 
kalbimin kapanmaz boşluğundan atlarken tüm yaralarımı gökyüzüne emanet ettim. 
gecenin ışığında saklanırken beni kimsenin görmemesini diledim.

bir elime umudu bir elime inancı alırken yürüdüğüm yoldaki dikenleri görmezden geldim.
içimdeki küçük kızı susturmasın diye o dikenlerle kendi dudaklarımı diktim.

göğün salıncağına oturdum sonra. hayat arkamdan acımasızca ittiğinde, gökyüzünden düşenler yıldız yerine gözyaşı olunca, kendimi değil küçük kızı kanattığımı fark ettim.

karanlığa sığınırken geceye tutuldum.

sonra bir söz verdim:

kanattığım yerleri yazarak temizleyeceğim. öpünce geçmeyecek ama kalemimden akan mürekkepler yaralarıma iyi gelecek.
sana söz, o küçük kız ve içinde bulunduğu ruh özgür olabilsin diye, yazmaktan asla vazgeçmeyeceğim.