m.

mumları yak anne.

Yaklaş gözlerimde yaşam belirtisi ara.

Ne hasta bekler sabahı,
          Ne taze ölüyü mezar,
          Ne de şeytan, günahı,
          Seni beklediğim kadar. 
          

Her gece tekrar tekrar işlenen cinayet gibiydim. Fakat hiçbir zaman kendimi yatağımda ölü bulamadım.

canım yanıyor 

Hatırla bizi. 

Dudakların mıydı seni bana iten, yoksa içinde milyonlarca galaksiyi barındıran gözlerin mi? 

Sustuğum şeyler var, hiç konuşamadıklarım. 
          Hiçbir zaman konuşamayacaklarım...
          İçinde kaybolduğum şehirler var,
          bir de; içimde kaybolup giden insanlar.

Yazacağım şeylerin akla mantığa sığar yanı yok. Herhangi bir nedeni de yok. Belki de sadece içimi dökmek rahatlatacak, bilmiyorum. Kimsenin okumayacağını bildiğim bir rahatlık var üzerimde. Her neyse. 4 yıl. Koskoca 4 yılım geçti şu mecrada. Bu 4 yılın bana kattığı tek şey her şeyi en uçta yaşamak ve pişmanlıklar ile dolu rüyalar. Kendimi bildim bileli yaptığım şeylerden pişmanlık duydum. Keşke sözcüğünden nefret ederim fakat hep keşke dedim. 'Keşke yapmasaydım da bu hâle gelmeseydim' dedim. Burada bir sürü anım oldu. 'En'lerim buradaydı. En çok ağladığım, en çok güldüğüm, en çok sevindiğim anlar.. hepsi de artık bir hiçten ve acı bir boşluktan ibaret. Özlüyorum, lanet olsun ki çok özlüyorum. Çabalamak istiyorum, yapamıyorum. Bir şeyleri düzeltmek, yoluna koymak istiyorum yapamıyorum. Kafamın içinde dolanan zehir; hepsine, her şeye engel oluyor. Susturamıyorum. Böylesinin iyi olmadığını biliyorum. Böyle yaparak beni asla affetmeyeceğini de biliyorum. Rüyalarımda görmeyi dilediğim tek şeydi beni affetmen. Bunu yapmayacağını bildiğimden içimde bir acı dolanıyor. Her gece bir yılan misali sokuluyor tüm vücuduma, engel olamıyorum. Kalbimin kendine mıhladığı tek şey sen iken ben kendime engel olamıyorum. Silinen anıların hançerleri saplanıyor göğsüme, ben yine vazgeçemiyorum. 
          Affet, sevmeyi bırakamam. 
          Beni görmeyi istersen, gökyüzüne bak. Orada olacağım. 

Özür dilerim.