bir insanın kendini en iyi hissettiği zamanlar, kendini, başka biriymiş gibi hissetiği zamanlardır. kişinin kendinden en memnun olduğu anlardır bunlar.
ne var ki kaderin tüm beklentilerimi yerine getirmesi ve benim de bunun ötesinde hiçbir şey talep etmeyişim bir alışkanlık haline geldiğinden bu hal giderek yaşamımda bir heyecan eksikliğine ve cansızlaşmaya yol açtı.
daha iyi bir insan olduğumu iddia edecek cesaretim yok elbette, ama daha mutlu bir insan olduğumu biliyorum, çünkü o buz gibi donuk hayatım için yeni bir anlam buldum, yaşamın kendisinden başka bir sözcükle açıklayamayacağım bir anlam.
sessizce öptü beni.
"siz âşık olmuşsunuz, carmilla, buna eminim; şu anda bir gönül meselesi mevzubahis."
"hiç kimseye âşık olmadım," diye fısıldadı, "ve sizin haricinizde kimseye de olmayacağım."