Merhaba. Bu hesap günün son saatleriyle birlikte kendini imha edecektir.
Kendi düşüncelerimde kayboldum ben bu kısa yazıyı yazarken. Tüm yaralarımın içine tuz basıp acıyla harmanlanmış anılarımı gün yüzüne çıkardım. Başta söylemem gerekirse bu hesaba, uygulamaya girdiğimde hayatımdaki tüm sıkıntıları bir süreliğine de olsa rafa kaldırmıştım. Ama artık buraya girmek bile ruhumun göğüs kafesini sıkan ellerden kurtulmama çare değil.
Çok mutsuzum, umutsuzum, yapamıyorum artık ben bir şeyleri... Beceremiyorum. Birkaç aydır başka bir alemdeymiş gibi farklı bir ben varmışım gibi düşündüm, yaşadım. Her şeyi alaya almak istedim. Kendimi, varlığımı, düşüncelerimi... Ben artık yok olmak istedim, silinmek. Eğer yapabilseydim geçmişe dönüp hiç var olmamış olmayı seçerdim.
Bunu düşündüm. Uzunca bir süre buradan gitmenin bana kaybettireceği şeyleri düşündüm. Ve sonunda da aslında pek bir şey değişmeyeceği kanaatine vardım. Neyi kaybedebilirim ki? Yazmaktan büyük zevk aldığım, zihnimi dinlendirdiğim kurgularımı? Onları zaten kendi ellerimle silmek zorunda kalmadım mı? Birkaç dost? Hmm. İşte bunun için biraz çabalamış olabilirim. Çoğu kez ardımda birilerini öylece bırakmama telaşesi içerisine girdim. Üzgünüm, sanırım artık bunu bile düşünemiyorum.
