djhoseok

Ne yapacağımı bilmiyorum. Sana gelmek istemiyordum hele ki yılın bu kadar başındayken. Nereye gideceğimi de bilemedim. Diyorum ya ne yapacağımı bilmiyorum. İstemediğim, ait olmadığım kişiyi yaşamak çok zor. Zaten duruyorken durmak istemek çok zor. 
          
          Kendime güvenmiyorum. Hayatı boyunca elini neye atarsa atsın başarısız olan ben yine başarısız olmaktan korkuyorum. Değdiğim her yeri yıkıyorum. Dokunduğum her şey mahvoluyor. Baktığım şeyler çirkinleşmeye başlıyor. Böyle biriyim işte. Böyle biriyken elimi bir şeylere uzatmak istemiyorum. Uzaklar zaten. Belki uzak oldukları için istiyorum. Bunu bile bilmiyorum. Uzatırsam daha da uzaklaşır mı yoksa ben uzatmaya yeltensem bile yok olurlar mı? Yok olursa ne yaparım bilmiyorum. Şimdi de ne yapacağımı bilmiyorum ama onlar uzaktayken bakmak kolay. Bilmiyorum Gökçe. Halimiz mi yok yoksa yine bahane mi uyduruyorsun? Sana da güvenmiyorum ki. Ne yapacağım? 
          
          

Yılın başında kendime söylediğim şeyler beni çok utandırdı. Herkese nazik olmaya çalışırken kendime böylesine acımasızca davranmak o kadar da kibar bir insan olmadığımı beynime çekiç gibi vurdu. 
          
          18 Aralık 23 3.17
          
          

31 Ağustos 22
          
          Ne için açtım burayı bilmiyorum. Birkaç gün önce co-star hislerimi kağıda dökmek gerektiğini önermişti. Pek vaktim yoktu o sırada. 
          
          Ben daha buraya gelemeden ufak bir kriz atlattım. Kriz dediğime bakma sadece ağladım biraz. Krizi atlatmadan ya da istediğim kadar ağlamadan durdurmak zorunda kaldım o halimi. Çünkü ailemin yanındaydım ve onların açısından bakıldığında ağlamam için hiçbir sebep görünmüyordu. Gerçi benim suçum da olabilir bu. Paylaşamıyorum. 
          
          Şimdi 3 seneki yerde uzanırken tetiklendim. Buraya gelmek istedim. O zaman buraya yazmıştım ama şimdi yok o notlar. Sildim. 
          
          Bunu da silerim bence. İyi hissetmiyorum. Burdaylen yara alan tek kişi olmadığımı da biliyorum ama işte. Toparlanırım herhalde.
          
          
          
          

Yalnız değilim. Hatta birçok insana sahibim. İstediğim zaman arayabileceklerim var. Mesaj attığımda anında geri dönecekler de. Dışarı çıkmak istediğimde zevkle bana eşlik edecek olanlar da var. Bir aileye sahibim. Kalabalığın ortasındayım. Ne zaman ki olay benim hislerime gelse görmüyorum hiç kimseyi. Hayır, hayır onlar yok olmuyor. Benim gözüm bir anda hepsini siliyor. Tek başıma elimde duygularımla kalıyorum. Bekliyorum öylece. Bahsetmek çok zor. Ağlamak çok zor. Boğazım acıyor. Kendimi açmak çok zor. Korkuyorum. Kendimden bahsedince herkes gidecek diye korkuyorum bu yüzden de konu ne zaman bana gelse siliyorum herkesi. Onlar yok olmadan yok ediyorum. 
          
          10 Ekim 23
          
          

Yürürken koridorun yolları uzadı. İstanbul'a gideceğim sabah da böyle olmuştu. Yere yığılınca çok korkmuştum. Sabahın yedisiydi. Kimse yoktu. O asansörden çıkıp yemekhaneye doğru uzanan koridorda çöktüm. Rahatça nefes almaya başlayınca başımdaki acıyı da fark ettim. Kafamı bir yere çarpmamıştım o yüzden ağrımıyordur diye düşündüm. Ki acı da öyle darbe acısı gibi değildi. Kafamın içindeydi. Kafamın içinde bomba patlıyor gibiydi bilmiyorum. Çok korkmuştum geri dönüp asansöre bindim. Odama girdim yatağa çıktım ve uyudum. Kalktığımda bir şey yoktu. Umursamadım. Ve az önce banyodayken aynısı oldu. Klozetin üstünde kafam geriye düştü. Bir anda kendimi küçük bi kutudaymışım gibi hissettim. Bedenim sıkılıyormuş gibi hissettim. Sonra geçti. Şimdi lobideyim. Burası daha geniş daha soğuk. Başım dönmüyor. Açlıktandır diye düşünüp çilekli yoğurdumu da getirdim. Şimdi iyiyim ama ben yine çok korktum
           
          17 Ekim 20.35
          

Yemin ederim durdurmaya çalıştım. Düşünmeyi bırakmak istedim. İlk defa kontrolü sağlayamadım. Koptu kayışlar ve ardı kesilmedi. Yapamadım. "Ben olsam yapmazdım." düşüncesinden çıkamadım. 
          
          "Bana neden yapmadılar?" fikri tüm bedenimi kapladı artık. Her anımda kafamda. Ben sadece hayatıma devam etmek isterken her gün ama her gün peşimden geldi. Yeterince iyi bir evlat olamadım herhalde.
          
          Farkındayım. Asla diğerleri gibi olamadım. Yüzüme de söyledi. Gerçi yüzüme neler söylemedi ki? 
          
          Ne kendim için ne de onlar için asla yeterli olamadım. Onlarla birlikte kendimden nefret ettim. İteledim hep. Her şeyden. Ben zaten hiçbir zaman hiçbir şeyde iyi olamayacağım. Umut yok. Tutunmaya çalışıyorum diyelim. Hiç yoktan iyidir diye düşünüp tutunacak yer arayışındayım. Bunu da kendim için yapmıyorum. Sadece biraz olsun sesleri kesilsin ve ablalarıma benim hakkımda bir şey demesin diye çırpınıyorum. Bu çamurda tepiniyorum. Benim yerim de zaten çamur. Benim gibi pis birinin başka yeri de olmaz. 21'lik ben hiçbir boka yaramıyor.
          
          Evlat, kardeş, abla, arkadaş, öğrenci... Hiçbirinde başarılı olamadım. Bu gidişle ne anne olabilirim ne birine eş ne de ben. Hiçbir yerde yerim yok. 
          
          28 Ekim 23
          
          2.54
          
          

Günlüğümsün herhalde. Rahatça anlatabildiğime göre günlük gibi bir şeysin. Evimin balkonundayken yine buraya geliyorsam önemlisin herhalde. 
          
          Seni istemiyorum. Ben seni yok etmek istiyorum. Bir süre gelmeyeceğim. Seni silmeye gücüm yok. Kendin de silinemeyeceğine göre duralım öylece.
          
           Eğer bir sonraki yaşında gelirsen haber ver. Bekliyor olacağım demiyorum ama sen yine de haber ver. 

Yetersiz hissetmek benim için yeni bir şey değil. Kendime bile yetemiyorken diğer herkese yetmeye çalışmak benim için çok zor. Yetemediğimi düşünmek ayrı zor. Belki de kimsenin bendne bir beklentisi yok. Belki de ben kendime bu kadar yükleniyorumdur. Ama elimde değil. Günün sonunda yine aynı yerde buluşuyoruz. Ben ve ben işte. Gün sonunda birbirimize suç atıyoruz. Belki bir olduğumuzu kabullenirsek sorun kalmayabilir. O zaman da suç atacak kimseyi bulamayıp yeni ben yaratabilirim. Döngü hep bu şekilde ilerliyor. 
          
          

Soğuk hava içime içime girerken üşümüyorum. Bok gibi hissediyorum sadece. Sana belki de çok söyledim bunu. Ama bok gibi işte. Ne sana yazınca değişiyor ne de yatıp uyuyunca. Ne yapacağım öyleyse? Ne yapmalıyım?
          
          Umrumda olmayan geçmişim neden durduk yere kendini hatırlatıyor ki? Yoksa umrumda mı? Hangi halının altına süpürdüm acaba? 
          
          Hoşçakal demediğim için mi? Nolursunuz hoşça kalın. Ben sizsiz devam etmek istiyorum. Sizsiz de var olabiliyorum. Kendinizi hatırlatıp durmayın. Hiçbirimizi sevmiyorum. Sevmeyeceğim de. Kabul de etmeyeceğim. Kabul etmediğim için geliyorsanız da gelmeyin devam edin. Yirmi dakika ağlar altına süpürcek başka halı bulurum. 
          
          Berbat bir insan için de üzgün hissetmiyorum artık. Berbatım. İyi olmak için çabaladım olmadı. Daha fazla denemeye gerek yok. Yordun. 
          
          Bizden de bir şey olacağı yok zaten. Sen de öyle ara sıra gelme. Olmuyor işte. 

Bir daha önceden yazdığın şeyleri okuma. Bir kağıda yaz, bana yazma. Sonra da yak, yırt ya da at. Bize yazma. Bi de eski ben için üzülmeyelim.