Belki hiç bir şey yolunda gitmedi ama hiç bir şey beni yolumdan etmedi. Dünya üzerinde yaşadığımız büyük gözüken ama bakıldığında küçücük ve tekrar eden düzene ait ufak bir kurgu. Anne rahmine düştüğümüz andan itibaren hayat deli gibi pençelerini geçirmeye başlar insana. Koşarsın, düşersin. Yürürsün, sendelersin. Çalışırsın, başarıya ulaşamazsın. Aşık olursun, kalbin kırılır. Ne mi yapmalı? İt o pençeleri. Hayat kısa ve dünya emin ol küçücük. Sınır koyma hayallerine. Sınır koymak kaybedenlerin işidir! Peki sen bir kaybeden misin? 
ASLA. Kaybeden olmak için mi geldik bu acımasız hayata. 
Düştün mü? Yeniden kalk. Sendeledin mi? Daha sağlam yürü. Başarısız mı oldun? Daha çok çalış. Kalbin mi kırıldı? Al avuçlarının içine ve kırık parçalarını un ufak et. Bir sensin şu dünyada! Kendinle baş başasın. Hayat sana acımasızsa , sen daha acımasız ol. Kendi katilin ol, kendi düşmanın ol ama kendi başarısızlık ve acizlik sebebin olma. Haydi kalk ayağa...