Kendime kızdığım kadar kızmadım sana. Nasıl hemen bağlanmışım sana, kopamıyorum senden hala ve hep geliyorsun aklıma. Yine geldin, o yüzden geldim. Çok bağlanmışım ben sana, geç oldu ama bunu fark ettim uzun düşünceler sonunda. Sana ne diyeceğimi bilmiyorum, sadece mutlu olmanı diliyorum. Beni çok kırdın, keşke hiç konuşmasaydık. Öyle sen benim kurgularıma yorum yazsaydın, ben seninkilere. Ama başka konuşmamız olmasaydı keşke. Çok bağlandım çünkü sana. Arkadaşlarıma anlattım seni, defterlerime sahte adını yazdım hep. Ama sen gittin ve ben, çok kırıldım hiçbir şey söylemeden gitmene. Ve ancak aylar sonra gerçeği öğrendim. Madem öyleydi, neden konuştun benimle? Neden en başından bildiğin halde, gerçekten sevdirdin bana kendini? Neden bir anda çekip gittiğinde sana bu kadar bağlanmış olduğumu düşünmedin? Neden bana gerçekleri aylar sonra anlattın önceden anlatmak yerine? Ben sandım ki, onu kırdım, onu üzdüm ve gitmek istedi. Ama öyle değilmiş bile. Neden gittiğini ben değil, belki bir gün gelirsin kendin anlatırsın o kadar insana.