"Ama benim hikayelerimin hepsi mutlu son için yazılmıştır."                               

"Yalnızlığın sesi, damarımızdaki kanın sessiz akışı gibi hissizdi."                                  

"Sevgi, sevgisizliğin içinde açan bir çiçekti. Yine de bize yalnız olmadığımızı gösterdi."                                              

 "Sahi nedir sevmek? Bir muma ateş olmak mı, yanan ateşe dokunmak mı?"                    
                    
 "Ben ölseydim o belki ağlardı, ama o ağlasaydı ben ölürdüm."
 
"Suçlu yoktur, suçu üstlenen vardır. O suçu üstlenen kişi, her zaman yalnızlığa hükümdardır."               

"Kalbimin atışı, sessizliğe karışan bir karıncanın kıpırdanışı gibiydi, neden beni kimse duymuyordu? Ya ben çok sessizdim, ya da bu dünya bir bana acımıyordu?"  

   Kurumuş Dudaklar, kardeşliğin simgesini ve değerini içindeki satırlarda taşıyor. Tramva, acı, kardeşlik ve aşk. Hepsi birer imge aynı zamanda birer kuyu. Bu kuyular insanı derinlerine doğru çekiyor...