《Dolunay》

°Tüm umudumu toplayıp çöpe atacaktım... Ölülere saygısızlık derler diye yapmadım.

"Bir melodi kulaklarımda beni her şeyden uzağa taşıyan... Çığlıklar var melodinin sonunda beni her şeyin başlangıcına taşıyan... "

Yorgunum... Buna ne anlamlar sığar ölçemiyorum ben yaşadığım sonsuzluğu bile ağzımdan çıkan "yorgunum" kelimesine sığdırabiliyorken kim bilir evren ona neler sığdırdı...

Çok şey yitirdim ama hepsinin yerini dolduracak bir şey kazandım.

Bazen her şeye ara verirsin kendine devam edebilmek için...

Benliğime işleyen acılar var ama ne önemi var ki...

Yıllardır ilk defa kalbim işkence etmek yerine güzel bir melodi fısıldıyor benliğime... Bu eşsiz şarkı için, karanlığın dansı için teşekkürler...

Sessizliğim oldu yok etti tüm çığlıklarımı...

Bir ödül vardı... Belki birkaç hayal... Güçsüz gösterse de umut vardı... Artık yok... Yıllarca varlıkların benim için değersizleşmesini izledim. Bir gün biteceğini, evrende benim için değerli hiçbir varlığın kalmayacağını biliyordum... Yine de içimdeki bir şeyler hala "Bu kadar çabuk olmamalı..." demekten vazgeçmiyor. Biliyorum. Belki... Daha erken ama ertelemenin ne tür bir değeri olabilir ki?..

İçimdeki yaşam enerjisinin, elektrik enerjisinin, ısı enerjisinin evrene ters işleyip yok olmasını istiyorum... Varsa eğer beni yaratan biri(leri) bir şey(ler) beni bulup yok etmesinin istiyorum... Evrene iyi gelmiyorum. Dünyaya iyi gelmiyorum. Yok oluşumu duyup sevinmelerinin istiyorum. Yıllar önce tanıdığım zeki bir adamın sözleri çınlatıyor kulaklarımı... "Her istediğimiz gerçek olsaydı varlığımız amaçsız hale gelirdi..." Asla istediğim olmadı ama ben amaçsız hale geldim.