annabel

bazı fotoğraflara şiirler yazılırdı.

hani duymalıydım ya sesini? ben artık hiçbir şey duyamıyorum.

sana söyleyebilecek bir kelimem dahi yok. sen beni 21. yüzyılda harfsiz bıraktın.

yaralarıma dokunduğun yerden çiçek açtırdın

hüzün saklanmış gözlerine, aşığım bütün hallerine.

boğazım düğümleniyor. sanki ellerimde parçalanan cam kırıkları boğazıma batıyor. oysaki ellerim kanıyor. canım yanıyor. kafamın içindeki koca dünya boğazıma dolanıyor. boğazım düğümleniyor. sonra el üstüne alıp soluk yüzümdeki gülümsemeyle boğaza atıyor.

sesimi duyurmaya çalışırken gök gürültüsü kulaklarımıza tıkıldı. şimdi sessizce sallanıyoruz bulutlarda. çocukken salıncağım, şimdi bulutlarım.

gittikçe çoğalıyormuş gibi hissediyorum. bir adım yol alamıyorken hem de. acım her an daha da büyüyor. ruhsal sıkıntı diyor annem buna. annem konuşuyor, ben susuyorum. mutluymuş gibi yapıp onu kandırıyorum.
          
          üzgünüm.
          
          kızın adına.

yangına ateşle gidiyoruz
          bu bizi yakacak
          sen rüya olacaksın

göğsümün sol tarafı bir şiirdir sevgilim.
          ve senin yerin hep orasıdır, hep.