Wattpad'in kapatılmasından bu yana 1 yıl geçti. Artık Ao3 ve Tumblr okuyorum ama asla eski tadı vermiyor. Texting yok bir kere. Hem Ao3 ve Tumblr'da hemde burada gezinirken kendimi nükleer savaş sonrası hayatta kalan tek insan gibi hissediyorum. Tabiki buraya uğramayı ihmal etmiyorum ama asla eskisi gibi keyif almıyorum. Her bir kelimeyi okurken içimde oluşan burukluğu ve gözlerimde ki sulanmayı yada boğazımda oluşan darlanmayı tarif edemem sanırım. Ömrüm boyunca burayı unutmam, unutamam. Gece başlayıp sabaha kadar chatte dönen konuşmaların verdiği heyecanı, herkesin birbirine evlilik teklifi etmesini ve diğerlerinin kabul etmesini falan. Yeni öğrendim sözde bile olsa evet dersek nişanlı sayılıyormuşuz. Hepimiz yedi kocalı hürmüz olmuşuz haberimiz yok. Yine de bir daha asla sabahlara kadar texting okuyup kahkasını bastırmaya çalışan biri olamayacak olmak beni üzüyor. Tahminimce burası en fazla 10-15 yıla açılır ama o zamana kadar kimler kalır kimler gider bilemeyiz. Eğer şuan böyle biriysem buraya borçluyum. Ailemden öğrenemediğim şeyleri bana burada ki insanlar öğretmiştir. Bunu bir veda yazısı niteliğinde yazıyorum sanırım çünkü umudumu kaybetmek üzereyim. Şuana kadar chatte konuştuğum yada konuşmadığım ama burası için üzülen kim varsa onlara ithafen tüm içtenliğimle söylüyorum ki, sizi özleyeceğim. Bana o pandemi yıllarında gülecek şeyler verdiğiniz için tüm yazarlara ve chatte ki insanlara teşekkür ederim. Üstümde büyük emeğiniz var çünkü. Tekrar hatta belki de son kez söylüyorum. Her şey için teşekkürler, sizi özleyeceğim, kendinize iyi bakın.