Belki şimdiye kadar psikolojik tedavi almadığım hataydı. Deli gibiydim. Olmayacak şeye gülüyordum. Herkesin ölümünün haberini alırken ben hep gülüyordum. Sadece ölüm anneme bağlı bir şey gibi geliyordu. Mesela diğerleri ölmemiş ama sadece benim annem öldü gibi geliyordu bana her zaman. Adaletsizlikdi belki. Ya da büyük bir şizofrenlikti benimkisi...

Günlerden bir gün onunla karşılaştım. Bana baktı ve gülümsedi. Sanki bana bir şey imâ ediyor gibiydi. Saftım ve temizdim. Anlamadan ona aşık oldum. O gülümsedi, bende. O ağladı, bende. Herşeyi ikimiz beraber yaptık. Çok eğlendik. Ama bir gün...

Aylarca ya da haftalarca onu kalbimde taşıyıp durdum. Her zaman ki gibi ona minnettardım. Sevmeyi öğretmişti bana. Ama o gün umursamadı. Sanırım beni sevmediği günlerden biriydi. Birden gitti. Çok birden. O gün anladım ki; aşklar ölmeden önce keman falan çalmıyor...