🎻

Sizi sayfamdaki çığlık hikayeme davet ediyorum beğeneceksiniz ❤ yanımda olursanız çok mutlu olurum..

Nefret ediyorum bu ülkeden hayallerim var ama her geçen gün yok oluyor hepsi. Ekonomi, eğitim sistemi, kadına şiddet, çocuğa şiddet, çocuğa istismar, hayvana istismar her şey ama her şey oluyor bu ülkede ama kimsenin umurunda değil. Matematiğin iyi mi, tamam o zaman her şey olabilirsin insan mısın değil misin kimsenin umurunda değil bu. Psikolog olmak istiyorum ama bu ülkede olabileceğime inancım sıfır. Eğer elime para geçerse yapacağım ilk iş buradan defolup gitmek olurdu ve bir daha da asla gelmezdim. İnsan nasıl kendi ülkesinden nefret edebilir bunu gösteriyorlar ben kendi ülkemden nefret etmek zorunda değilim ama insanlar basbaya bunu istiyor benden. Diyecek çok şeyim var ama bunları açıkça söyleme hakkına bile sahip değilim çünkü eğer söylersem vatan haini ilan edilirim. Her şeyden nefret ettirdiler dayanamıyorum artık gerçekten.

Benim artık bu ülke için olan tüm umutlarım bitti. Her sabah başka bir kan dondurucu olayla karşılaşıyoruz ama sonuç hep aynı, sonuç hep bunları yapanları serbest bırakıyor. Tamam kimsede Allah korkusu yok bunu öğrendik, ama herkeste ölüm korkusu var ya da işkence korkusu var ama kime ne anlatıyoruz ki adamlar daha hapise bile girmiyor. Ülkede her şey sınavla, her şeyi sınavla geçiyoruz gerekli gereksiz fark etmez. Ama asıl gerekli olan konuda hiçbir sınav yapılmıyor, önüne gelen anne baba oluyor. Ne bir sınav var ne bir şey bunun için. O çocuklar bu dünyaya gelmeyi kendileri seçmedi, bunları yaşamayı kendileri istemedi ama kimsenin umurunda değil bu. İçinde merhamet duygusu olmayanları avukat, hakim yaparlar sırf notları yüksek diye sonuçta hep böyle olur işte. Giderek mahvoluyoruz, giderek kötüleşiyoruz biz giderek batıyoruz ama bu kimsenin umurunda olmuyor. Atalarımız geleceği görebilseydi bizim için feda etmezdi kanlarını eminim buna. Keşke de etmeselerdi, biz bunu hak ediyoruz.