Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
Following
Sign up to join the largest storytelling community
or
Story by eda
Düşmanlığın Soğuk Namlusu
15/08/2017
02:08
Sanal alemde can bulan bir kız. Asosyal tabirini nitekim benimseyecek kadar umursamaz.
Neşe...
