Ne olursun gönlüme sakın vefasız deme.
Ayrılık zayıflatmış sansan da alevimi.
İkisi de bir bence: veda etmek kendime,
Ya da söküp götürmek bağrından can evimi:
Sevgi yuvam bağrındır; gezsem de boş ve üzgün
Er-geç yolcular gibi döneceğim bağrına,
Günlerle değişmeden dönmem gerektiği gün.
Göz yaşları dökerek kara lekem uğruna.
Varlığım ne çekse de her canı kuşatarak,
Günaha dürtükleyen iştahların elinden,
İnanına lekelenmez can evini satarak,
Bir hiç uğruna geçmez senin zengin sevginden;
Senin aşkının ateşinde yanarken kor oldum.
Kül olunca kalbim, şu koca dünyada hiç oldum.