Nefes alamıyorum artık,yıldızlara bakarken mutlu olmuyorum,bir sokak çocuğu gülümseyince içimi huzur kaplamıyor.Ben nasıl birine dönüştüm bilmiyorum. Ben kendimi o kadar alıştırmışım ki yalnızlığa,insanlara tahammül edemiyorum. Ben dayanamıyorum. Kimseye anlatamıyorum ama gün geçtikçe tükendiğimi hissediyorum. Ben bu değilim… Belki yalnızdım ama mutluydum. Belki derdimi anlatamazdım kimseye ama o zaman olmadığı içindi şuan var ama laf üzerinde var. Ben onun gülümsemesini özledim. Ben ona bakarkenki telaşlarımı özledim. Ben babama sarılırken içimde bir şeylerin kalmamasını özledim. Anneme bir şey anlatırken acaba babama söyler mi diye düşünmemek istedim. Ne istediysem tersi oldu. Şimdi peki? Böyle devam mı edecek bu? Hayır hayır hayır. Edemez. Edemez çünkü bu böyle devam ederse ben kendimi tanıyamayacağım. Bırakın insanları ben kendimi bırakacağım. Kalemimin bile beni tert ettiği bu dönemde ruhumu kaybedemem…
Şehrime gitmek istiyorum artık, İstanbul beni tamamen değiştirmeden…