Ben seni başkalarının severken gördüm, o yüzden beni sevdiğine inandıramazsın. Ben hep senden hayatımı batırıyorsun nidalarını işittim, başka bir nida çıkmadı zaten dudaklarından...
Ben her yazdığın satır her kelimen bana yazılmış sanıp, Allahım ne güzel ne özel seviliyorum, ne yaptım da böyle seviliyorum, ne olur Allahım onu benden çok sev onu nasibime her saliseme yaz ne olur diye her an dualarımla inlerken aslında ne satırlarının ne de cümlelerinin muhatabı olmadığımı öğrendim. Görülmesi basitmiş aslında ama ben görmek de kabullenmek de istemedim. Ama önünde de daha fazla engel olamazdım. Gelsem hayatını batıran gitsem hayatını batıran biriydim. Ben ne gidebiliyordum ne de kalabiliyordum. Alışmıştım hayatında başkalarının olmasına, bana dediklerinin sevmem böyle şeyleri diyip yaptıklarına razıydım. Ama benim gözüme sokarak yaptığınla anlatmıştın. Izin vermem buna demene rağmen gözüme soka soka aşkını yaşadığında önümde cilveleşirken hiç olmadığım ama batırdığım hayatında kalamazdım.
Suçlamıyorum seni, özlemiyorum da, huzuru tek sende bulurken artık huzur da istemiyorum. Bu hikaye böyle mi bitmeliydi bilmem ama olmayan bu hikaye bu kadardı...