elfskii

webtoon okurken birden bir süredir yazmadığımı fark ettim. yazmaya karar verdim fakat sevdiğim şeyleri istikrarlı bir şekilde yapmadığım, bir süre sonra sıkılıp bıraktığım için biraz kızgınım kendime. şuan yazdığım şeyleri fanfiction olarak mı yoksa normal bir kurgu olarak mı yazsam onu düşünüyorum. taslaklarıma bakıp karar vereceğim sanırım...

The-Safaia

@ elfskii  Yaz kızım! Yaz ben arkandayım! ʕ⁠ノ⁠•⁠ᴥ⁠•⁠ʔ⁠ノ⁠ ⁠︵⁠ ⁠┻⁠━⁠┻
Reply

elfskii

webtoon okurken birden bir süredir yazmadığımı fark ettim. yazmaya karar verdim fakat sevdiğim şeyleri istikrarlı bir şekilde yapmadığım, bir süre sonra sıkılıp bıraktığım için biraz kızgınım kendime. şuan yazdığım şeyleri fanfiction olarak mı yoksa normal bir kurgu olarak mı yazsam onu düşünüyorum. taslaklarıma bakıp karar vereceğim sanırım...

The-Safaia

@ elfskii  Yaz kızım! Yaz ben arkandayım! ʕ⁠ノ⁠•⁠ᴥ⁠•⁠ʔ⁠ノ⁠ ⁠︵⁠ ⁠┻⁠━⁠┻
Reply

elfskii

herkes ile barışabiliyorken kendimle barışamamak o kadar yoruyor ki beni. ne yapacağımı bilmiyorum, aynaya bile bakamıyorum bazen. kendimi nasıl seveceğimi, kabul edeceğimi bilmiyorken başkalarından bekliyorum bunları. e tabii, olmayınca da hayal kırıklığına uğruyorum hâliyle. yoruluyorum, toparlanıyorum ve bu döngü asla durmuyor belirli bir noktada. kabul edemiyorum kendimi, sevemiyorum.

elfskii

abi neden duzgun chanchang yazan yok... simi ben yazayim diyecegim devam edemeyecegim zort olacagim. seriously i will cry amk CHANCHANG OKUMAK ISTIYOEUM

elfskii

@The-Safaia  askim skz shipi... bangchan ve changbin
Reply

The-Safaia

@ elfskii  o ne diye sorsam beni Ankara'nın denizinde bogarsin gibi geldi (korktum)
Reply

elfskii

ruhumun karanlık, ıssız bucaksız köşelerinde gitgide büyüyen yalnızlık hissiyle mücadele etmek zor ve bir o kadar da yorucu. kendimi tanıyamıyor, istemeden çevremden ve özellikle kendimden uzaklaşıyorum. uyuyamıyorum, uyanamıyorum, odaklanamıyorum. ne yapacağımı şaşırıyor öylece kalakalıyorum. yaşamın bu denli gerçekçi ve boş hissettireceğini düşünmemiştim. hayalimdeki yaşta istemediğim bir insana dönüşüyorum, hayatımı sadece hayallerimde yaşıyorum. hayallerimde takılı kaldığım her an daha da başarısızlaşıyorum.  sahiden böyle mi olması gerekiyor? bir şeyleri düzeltmek için geç mi kaldım?

DerinLovegood2

@elfskii Diyebilecek pek fazla bir şeyim yok... Belki aramızda şehirler, denizler var, belki de her gün ölmüş ruhumu yansıtan gözlerimle yüzüne baktığım insanlardan birisindir... Normalde burda hayalet kullanıcılardan biriyimdir ancak senin de benimle aynı acıyı çektiğini hissetmem suskunluğumu bozdu. Senin de benim de anlamaya ve anlaşılmaya ihtiyacı olduğunu biliyorum. Eğer istersen mesaj kutum her zaman açık :)
Reply

elfskii

@DerinLovegood2  sorun yok. aksine derdimi anlayabilen, benimle aynı hisseden birinin benimle sıkıntılarını paylaşması içini rahatlaması beni mutlu eder. oldum olası hep anlaşılmak istemişimdir. bu yüzden elimden geldiğince anlayışlı davranmaya, karşındakini anlamaya çalışıyorum. içini dökmen aksine beni de rahatlatır. belki bencilce gözüküyordur ama normal böyle hissetmen. :) 
            
            açıkçası oldum olası hep hayal kurarım. iyi, kötü fark etmez. kendi kendime dans ederim, canlandırırım, gülerim, ağlarım. bazen şizofren gibi hissettirse de günlük hayattaki sıradan, boş yaşantımı kendi kafamda örtmeme yardımcı oluyor. stres, kaygı ve anksiyete ile birleşince nasıl hissettirdiğini de biliyorum elbette. tek kaçış yolu hayal kurmakken bir anda hayal dünyamda da başarısızlığa sürüklenmek, mutsuz olmak... huuh, hayat gerçekten garip.
Reply

DerinLovegood2

@elfskii Ben biraz kurtulmuştum bu illetten. Aslında kurtulmak denemez ama her şeye -özellikle kafamdaki hayallerin, dünyanın ve beni o evrene çağıran hayali simalara- rağmen hayalimi gerçekleştirmiştim ancak şuan herşey tepe taklak oldu... Bu biraz geniş hayal gücümün, biraz kaderin ve yaşadığımız ülkenin, ama en çok da benim iradesizliğimin suçu. MD'nin üstüne bir de anksiyete ve tssb eklenince artık hayal dünyam bile bana dar oldu. Hayal kurmak adeta beynimizin kendi uyuşturucusunu üretmesi gibi ancak şuan hayal dünyamda bile günlük hayattaki kaygilarimdan, beni başarısız bulan insanlardan, parçalanan hayatımdan uzaklaşamıyorum, hayal kurmak daha çok kaygı yaşamama sebep oluyor ancak ben yine engelleyemiyorum çünkü beynim o uyuşturucuyu talep ediyor :') 
            
            Seni sıktıysam kusura bakma ama bunları anlatmak ne kadar iyi geldi anlatamam... Sanırım yüzünü, adını, yaşını, hiçbir şeyini bilmediğim ama derdimizin ortak olduğu birini bulmak içime su serpti... Saçma gelecek belki (Hatta belki biraz bencilce) ancak beni anlayabilecek durumda olduğun için hem üzgünüm hem de minnettarım...
Reply