Bazen bir sokak ilham veriyor bana. Bazen bir cadde. Bazen yorgun bir adam, bazen telaşlı bir kadın. Bazense yılların sembolü o nasırlı eller.. Bazen soğuk ilham veriyor mesela. Sonra duruyorum. Bir feryat yükseliyor ölü sokaklardan. Caddeler, ayak basan insanların sanatsal çalışması oluveriyor bir anda. Trafikte duran bir araba. Bazense ürkütücü sessizlikte bir ev ilham veriyor bana. 

Oturuyorum bazen. İnsanları izliyorum. Bir kadın çocuğunun ölümüne ağlarken, diğeri karnını doyuramamanın acısıyla dolduruyor gözlerini. Sonra tekrar duruyorum. Düşünüyorum. Tekrar tekrar bakıyorum etrafıma. Bu sefer romanların sayfaları, geçmişin kokusu ilham veriyor. Bazense geçmişin ta kendisi, dipsiz kuyularım ilham veriyor bana.
 
Tekrar dönüyorum etrafıma. Kahkahalar duyuruyorum ölü sokaklarda. Korku değil, anlamsızlık yayılıyor vücuduma. Sonra o kahkahalar göz yaşı olarak düşüyor yanaklarıma. 

Bir şarkı.. bir melodi. Bir film. Bazen basit şeyler. Bazen acizlik duygusu. Ulaşamamak. Koşup koşup ulaşamamış olmak ilham veriyor bana. Düşüp kalkamamak, kurtulamamak ilham veriyor bana. 

Ve bazen bir ölüm ilham veriyor bana. Bazen ve bazen.. bazen kendi ölümün ilham veriyor bana. Sonra kalkıyorum. Yürüyorum o geçtiğim sokaklarda. Ölü çığlıklarla...

  ELİF DEMİR