1996 √
Yorgun gemiden farksız sürerdi yaşamak.Alıştırdım kendimi kâbuslara sığınarak nefes almayı.Korkularım vardı yanı başımda.Fısıltı gibi ağırdı, her bakışlarım yere bakarak konuşmak.Ağzımın içinde gevelenip bekleyen umutlar. Kaybettim yine kendimi hiçsizliğin soğuk karartılı yollarında beklerken.İttirip kendisinden uzaklaştıran insanların yeri başkaydı kalbimde.Sadece tiksinmekle kalmıyor, görüntülerindeki zalimlik beni hiç olmadık yabancı diyarlara göç ettiriyordu.Kanla kaplı ölümle yüzleşen özlediklerim vardı.Vazgeçtım artık gülüşlerini her gördüğümde, kalbimin ritim bozukluğuna sığınırken umutlanmaktan.İliklerime kadar acıyı hergün tattırmak masumiyetten çırpınan dudaklarımı araladıkça, hücrelerimin avazı çıktığı kadar bağırdığını bilipte karşımdakine hissettirememek üzüntülerin en ağır darbesini atıyordu üzerinde beklemekte olduğum sandalyeye.Boğazımda beklemekte olan halatın pek de önemi olmuyordu doğrusu.Tek beklentim izdirap duygusunu çekmeden son nefesimi vermekti gırtlağımda çıkarırken.Oysa benim ihtiyacım olan tek şey, sarıldığımda sıcaklığını içime doldurabileceğim kokusuydu. Yastığın içine gömülmekte bekleyen başımı avuç içiyle okşayan şefkatlı elleriydi. Sevginin en ince ayrıntısına kadar yaşayamasamda bir gram mutluluğuğu hissedip, yardıma ihtiyacım olduğunda bir nebze sığınabileceğim nefes veren kalplerdı. Âciz olmak neden insanı bu denli yakar ki? Ağlayarak değilde gülerek bir şeylerden haz almayı ne kadar istesemde benim düştüğüm çukurdan çıkamayacak kadar yalnızdım. 
Anladım ki artık beni anlayan tek şey insanlar değil, yalnızlığımın içinde nefes alıp yaşamama sebeplenecek bir şeyler. O da içimi dökeceğim,  satırların arasında kaybolan yıllarımın acısını zihnimde beliren düşüncelerinden çıkarmaktı. 
Bir elimde kalitesinin önemi olmayan kalem, diğer elimde ise mor kapaklı defterim. Yazmaktan ellerim yıpransa da beni hayata bağlayan tek şey yaşamak isteyipte yaşayamadıklarım hayallerimdi.Ben ölümle yaşam arasında kalmış tek ayrıntıydım...