Bembeyaz, büyük, boş bir kutu düşünün. İçine bakmak için açmak gerekir. Her kutu da açılmaz. Anahtar gereklidir bazen. O anahtar ise kolay bulunmaz. Bir kişidedir o anahtar. Anahtarı bulmak için sarf ettiğin çabanın sonunda bir de bakmışsın ki; darmadağan olmuşsun. Heryerin kırılmış paramparça olmuş ama kilit hala sapasağlam. En çok da buna yanarsınız. Varsın bulmayayım dersiniz anahtarı. Vazgeçersiniz, yada öyle zannedersiniz...


Sonra başkası çıkagelir. Aynı anahtar onda da vardır. Bile bile, yana yana bir kez daha gidersiniz kırılmaya. 

İlk başlarda onarır kırık parçalarınızı. Kutunun duvarlarını çiçek resimleriyle süsler. Herşey çok güzeldir. Ancak bu hep böyle değil midir? Çok mutluysan üzülürsün. Gerçekten üzülürsün de. İlk başta yağmur yağar, duvardaki resimler akar. Sel olur, yıpranırsın. Fırtınalar kopar, darmadağan olursun. Deprem olur kırılırsın. Bütün bunların yanı sıra, biri gider, işte tüm felaketlerden beteri olur, hiçbişey yapamazsın. Artık ne yeni birine güvenirsin kutuyu açacak, ne de yaşayacak güç bulabilirsin ruhunda. 

Kırılan parçaların beyazdan siyaha döner, simsiyah olurlar. Bembeyaz, temiz ruhunu temsil eden duvarlar şimdi kirli ve simsiyah olmuştur. Birini istemez o ruh. Güçlü gözükür, güçsüzdür...