bugün üç senedir çok yakın olduğum birinin ağzından ilk defa “çok mutluyum bu aralar” cümlesini duydum. çok sevindim. birkaç saat sonra ise, aylardır beklediğimiz ve üzerine hayaller kurduğumuz bir şeyin gerçekleşmeyeceğini öğrendik. yüzü dünyanın en mutsuz insanının yüzüydü.
aynı şey için ikimiz de heyecanlanıyorduk, planlar kuruyorduk. o daha hevesliydi. benim içimde hep “ya olmazsa, olmama ihtimali var, kendimi hazırlamalıyım” düşünceleri vardı. olmadı işte. o yıkıldı. ben dümdüz devam ediyorum. iyi mi oldu böyle kendi hevesimi kırmam bilmiyorum, belki çok üzülmedim ama bu şey gerçekleşseydi de, gerçekleşmeme ihtimaline çoktan kendimi inandırdığım için yeterince sevinemeyecek miydim acaba?
