Bana seslenmeni özledim...
Anıları dinlemeyi özledim...
Birlikte gülmeyi özledim...
Güzelim sesini özledim...
O mis kokunu özledim...
Her anımızı özledim...
Evden çıkıp sana geldiğimde hep balkondan benim yolumu gözlerdin hep beni beklerdin biraz yavaş yürüyüp geç gelirsem hep telaşlanırdın iyi misin diye...
Balkonda oturup çay içtiğimiz zaman ayaklarını demirlere uzatır gökyüzünü etraftaki ağaçları izler benimle sohbet eder gülerdin...
Sabah erken kalkıp kahvaltı hazırlarken odadan sessizce çıkardın biraz daha uyumam için...
Patlıcanı hiç sevmezdim ama sen çok güzel yapıyordun sadece senin yaptığını yerdim biliyor musun kimse senin yaptığın gibi yapamıyor...
Beraber namaz kılarken bilmediğim sureyi okurken hemen sesini yükseltirdin ve ben o sureyi senin sayende öğrendim ama şu an sen yoksun...
Gel artık kendini çok özlettin. Rüyalarıma bari gel...
@emojilerinkralicesi Peki bunları bana söylemek yerine neden içinde tutup bir anda patladın? Arkadaşın olduğum zaman hatalarımı yüzüme vurmak zorundaydın çözebilirdik sorunları. Diğerleride mi psikolojim bozuk olduğu için benimle konuşmayı kestiler?
@emojilerinkralicesi Ailenin psikolojik rahatsızlığım yüzünden böyle tavır takınmaları çok yanlış. Peki ben sevgilimi kaybettiğimde o uyuduğunda o intihar ettiğinde sen neredeydin? yoktun hmmm sana ondan bahsetmeye gittiğinden bahsetmeye çalıştım ama dinlemedin bile. Beni bilmiyor musun herşeyi düşünmeden söylerim. Çocuk ruhlu olduğumu daha nerede ne denmesi gerektiğini bilmediğimi biliyorsun