𝓶𝓮𝓿𝓪𝓱𝓪𝓻

https://youtu.be/HEa6L5rKxtk

dünya bu, yorar. buna şüphe yok. yormasın diyen de yok. varsa da ayrıca bir yorgunlukla sonuçlanır bu. yorgunluk var evet. ama kenarımızda duran ve dalgın tek bir anımızı kollayan bu uçurum sade bir ağrıdan, sadece bir acıdan ibaret. tek teklifi bu! bu yorgunluk bizim değil yani, dünyanın.. bizi içine çeken uçurumun yorgunluğu bu. insanın tercih edip tırnaklarıyla tırmandığı, her adımında tertemiz terler akıttığı yokuşun yorgunluğu değil.. elbette bu dünya yorar. ve yemin ederek söyleyebiliriz ki, bu keşmekeşinin içinden geçen herkes yorulacaktır. kendi seçimiyle tırmanan da yorulacak, istemese de tek bir kez ayağının tökezlemesini bekleyen o derin uçurumdan aşağı yuvarlanan da...

burada, insana yorgunluk, insana keder, insana acılar ve sorular vardır. hatırlayalım ki; "dünya'ya gelmek, bir saldırıya uğramaktır." demişti o büyük vaaz. her doğan çocuğun çıkarabildiği olanca sesiyle ağlayışı, ciğerlerine heva doluyor diye değil; tüm varlığına dünya ilk kez saldırıyor diye aslında. sonra alışıyor insan buraya ve büyüdükçe bağışıklık kazanıyor dünyanın saldırısına. saldıran dünya, onu da kendisine benzetiyor sonunda. ağlamıyor, ağlatıyor artık.

Bir insanın gidişiyle, ölmeden mezara girebiliyormuş insan.

göğüs kafesim yine yangın yeri ama ellerime tutsan buz. 

Soğuk, kara kış kara ayazda görmediğim bir soğuk. 
            İçim.

('

('

vefa en büyük bağdır..