asd fgh

Saat 05:39 , uyku tutmadı bugün. Nedenini bilmiyorum bazen erken uyuyor bazen hiç uyuyamıyorum. Uyku düzenim iyice bozuldu artık, gece gündüz birbirine girmeye başlıyor gibi.  Erken uyuduğum zaman unutacakmış gibi hissediyorum. Böyle bir şey olmayacağını biliyorum ama yine de bu hisse kapılıyorum. Buraya geliyorum kitap okuyorum, yorumlar yapıyorum her zamanki gibi ama tuhaf hissediyorum. Düşünüyorum anne senden önce ne yapıyordum nasıl yapıyordum diye ama sanki senden öncesine dair hiçbir şey yokmuş gibi ve senden sonrası var ama koca bir boşluk varmış gibi. Bundan sonra ne olacak, nasıl olacak bilmiyorum.  Yaşıyorum ama öylesine galiba...
          
          Hep aklımdasın ama yaşadığın zorluklar, çektiğin acılar geliyor aklıma.  Daha da kahroluyorum. Bir damla gözyaşında boğulurdum ben, nasıl da kendi ellerimle koydum toprağa seni, üzerine kürek kürek toprak attım annem. Yatağının başucuna çöküyor kendimi kaybedene kadar ağlıyorum ama ne fayda...  Sonra kalkıp kendimi topluyorum, hiçbir şey olmamış gibi yaşamaya çalışıyorum. Ne garip şey insan olmak, ne garip şey yaşamak... Yıllarca kaybetme korkusu ile yaşadım ve o korkuyla yüzleşmek zorunda kaldım. Hani bir şeye üzülen birisine dünya yıkıldı da sen altında mı kaldın derler ya,  evet dünyam başıma yıkıldı ve ben altında kaldım annem...
          
          Bir daha ne zaman bir şeyler yazarım bilmiyorum ama tek istediğim mümkünse iyi şeyler yazmak istiyorum. Böyle bir yere varamayacağımı, hiçbir şey kazanamayacağımı biliyorum. Keşke yazmak kadar kolay olsaydı bilmiyorum nasıl başaracağım ama başarmak zorundayım sadece bunu biliyorum... Bak annem şarkıda ne diyor
          
          Her gece dualarım
          Bitmedi rüyalarım  
          Mutlu sonla
          Ağlama ben ağlarım
          Can bulur mu toprağım
          Gözyaşında...
          
          Ben artık ikimizin yerinde ağlıyorum annem, ikimizin yerine de...

Bugün tam 5 hafta oldu. Bu kadar zaman nasıl geçti, ben bunca zaman bir başıma ne yaptım, ne yedim, ne içtim hiçbir şeyin farkında değilim. Havanın karardığını ve aydınlandığını fark ediyorum sadece. İnsanlar hal hatır soruyor, bir şeyler söylüyorum ama çokta farkında değilim ne söylediğimin.  Yıllar önce babamda da aynısı olmuştu ama bu sefer çok farklı. Artık ikinizin yokluğunuz var kalbimde. Kaç yıl geçti babamın yokluğuna alışamamışken senin yokluğunla nasıl baş edeceğim ben anne. Senin yemek yaptığın mutfakta, ocakta ben yemek yapıyorum artık. Koca evde bir başıma, yalnızlıktan nefret eden adam yapayalnız kaldı artık. İnsanın yaşı kaç olursa olsun bu acının tarifi yok. Sanki iki alev topu var kalbimde, ruhum bedenime sığmıyormuş gibi hissediyorum. Beni üzgün görmek istemezdin ama dayanamıyorum anne.  Bu hayatta bir tek sen vardın ama artık yoksun. Ve ben sensizlik nasıl baş edeceğimi bilmiyorum...
          
          Sıkı sıkı sarılın sevdiklerinize, hiç bırakmayacak gibi. Asla ayrılmayacak gibi. Küçük şeyler için üzmeyin, kırmayın birbirinizi. Geçirdiğiniz her anın kıymetini bilin. Güzel hatıralar biriktirin sevdiklerinizle. Hayat nasıl olsa bir gün orta yerinden kırıyor herkesi...

Merhaba seni lilithin gözyaşları kitabında gördüm kaliteli yorum ve tahmin yapıyorsun başka önerebileceğin güzel kitaplar beğendiğim kitapları paylaşabilir misin okumak isterim 

Nasıl  yorulmuşum, nasıl yormuşum kendimi. Enerjimi, vaktimi nasıl boşa harcamışım yapacak bir sürü şey varken. Düşününce bu zamana kadar neden böyle yapmışım diyorum ama cevapta bulamıyorum. Söylenmeyen sözler, yaşanılamayanlar ve geçmiş nasıl da insanın yakasına yapışıyor sanki alacaklıymış gibi. Bırakmıyor da peşini. Geçmişi tüketmiş, bugünü de tüketmek için elinden geleni yapıyor resmen ele geçiyor insanı. O kadar çok  ses var ki kafamın içinde kendi sesimi duyamıyorum.  Konuşmayı seven birisiyim ama gittikçe sessizleşiyorum galiba. Çevreme karşı değil kendi iç dünyamda sessizleşiyorum. Sanırım derinden derine de üzülüyorum bu sessizliğime. Ama bu sessizliğime watty bir parça çare oluyor gibi.
          
          Kitaplardaki karakterlerin bazılarına kendimi çok yakın hissediyorum. Normal tabii ki insan ilgilendiği her şey de bir parça kendi görür. Sıkıntılarını görebilmek, anlamak okurken güzel ama kitap bitince bunları kendinde denemek ayrı bir mesele. Cesaret istemesi ayrı bir durum yüzleştikten sonra sorunları çözebilecek güce ve iradeye sahip olmak ayrı bir durum. Sanırım bu aralar en çok yapmaya çalıştığım şeyde bu.
          
          İnsan kendine hiç acımıyor. Terzi kendi söküğünü dikemiyor gerçekten de. Dostlarını dinlerken anlayışlı, çözüm odaklı, sakin ve objektif olarak olaylara yaklaşırken kendine gelince nedense bu anlayış yok oluyor birden. Acımasızca eleştiriyor kendini, canını yakıyor her konuda. Nasıl yaparsın böyle bir şeyi veya neden yapmadın bunu diye yerden yere vuruyor kendini. Kendine karşı sert ve acımasız eleştirilerin nedeni etki ve tepkinin kaynağının aynı olması. Olumsuz bir duygu veya düşüncenin kaynağı kendisi iken bunlardan etkilenen yine kendisi oluyor. İşte bu da insanın kendine karşı objektif olamayışının açıklaması oluyor. Biliyorum bilmesine ama yine de yazmak istedim. İnsan konuşamayınca en çok yazmak istiyor galiba. Nefes alamazsam gelip okumak istedim. Belki kendime bir parça ışık tutmak bir parça yardımcı olmak istedim...

Korku dağlarının yürekçisi
          Ölüm denizlerinin kürekçisi
          Öyle suskun oturuyor şişesinin başında
          İçtiğinin hem hırsızı, hem bekçisi
          
          Onu kırmış olmalı yaşamında birisi
          Dinledikçe susması, düşündükçe susması
          Tek başına iki kişi olmuş kendisiyle gölgesi
          Heykelini yontuyor yalnızlığın ustası
          
          Özdemir Asaf - Bir Adam

Dilek tutmadan kaydı bütün yıldızlar
          Gökyüzüm yerde sanki
          Galiba bu aralar
          Sevenim yok benim
          
          Ne desem inanırsın
          Gözünde yalancı çoban olmak istemem
          Ne desem inanırsın
          Önünde suçlu çocuk olmak istemem
          
          Tavrı kalmadı hayatımın
          Boyun eğdi düze dağlarım
          Aklı kaldı geçmişin 
          Nazar değdi belki inanır mısın
          
          Ne desem inanırsın
          Gözünde yalancı çoban olmak istemem
          Ne desem inanırsın
          Önünde suçlu çocuk olmak istemem..
          
          Sıla - Ne desem inanırsın

Kayboldum sanki yine gören var mı
          Her şey  bomboş ve yine kimse yok
          Nerelerden gitsem bilen var mı
          Odamda yalnızım yine cevap veren yok
          
          İtiraf et itiraf et kendine 
          Sadece son bir kez daha söyle
          
          Çamurdan üstüm başım sade
          Kaybettim kendimi yine, yine
          Çamurdan üstüm başım sade
          Kaybettim aklımı bana müsaade, müsaade
          
          Orda biri var arkası dönük
          Sanki kor olmuş ateşe küskün
          O senin gibi sende ben gibi 
          Arayıp ağlayan o kayıp ruh gibi
          
          İtiraf et itiraf et kendine 
          Sadece son bir kez daha söyle
          
          Çamurdan üstüm başım sade
          Kaybettim kendimi yine, yine
          Çamurdan üstüm başım sade
          Kaybettim aklımı bana müsaade, müsaade
          
          Athena - Kayıp