Ersen Yørgun

Yardım....

Kâbus.. Korku.. Kriz... 

Hurt, Hurt, Hurt Suffer, Suffer, Suffer..

Şu 3 altın kuralı sakin çiğneme
          1) Asla kendini kimseye tamamen açma.
          2) Asla kimseye tam olarak güvenme
          3) Sakın altın kuralları çiğneme
          
          Kuralları çiğneyenlerin günün sonunda bulunacakları yer tam olarak karanlığın en derindir. Kendini içinden çıkılması imkansız gözüken bir deliğin içinde süzülürken bulur insan. O zaman gelince insan ne güvenebilir başkasına ne de konuşabilir bir başkasıyla. Yalnızlıkla tanışır ve bu sessiz dostluğun erdemini hissederek şevk ile başlar atmaya kalp. Bu, bu dünyadaki en büyük zehirdir.

Ama o anladı. O beni anladı.. Dibine kadar, dibine kadar anladı.. Bişey değişmedi. Yine hat safha depresyon:)

Sessizlik istesem ne fayda kafamdakilere söz geçiremedikten sonra

Oysa ben her şeyimi kaybettim..

Kırık dökük bir ömür.. Acınası ve soğuk. Bunca sene içinde hiçbir şeyi başaramamak da cabası.. Pederden uzak.. Sessiz kalmak peki.. Ne kadar da huzur verici.. Hayatıma dair hiçbir şey basaramiyor olmam.. Neden ve koşullar of..

Yaşıyor nuyduk, yoksa yaşadığımızı mı sanıyorduk? Biz insanlar neden bu koca evrenin içindeki küçücük noktalarken bile kendimizi bu kadar över ve büyütürüz. Kimse kusursuz değil, ben de öyle. Oysa herkes kendince iyi olanı yapmayı dener. Ama ben.. ben mi beceremiyorum yaşamayı? Ben miyim bu aynaların bile küstüğü varlık..? Ben miyim bu cansız beden..... Evet, ben. Bu acımasız hayatın çayında akan suda kaybolan çocuk. Bu acımasız hayatın içinde kaybolmuş bir beden ve et yığını. Ruhsuz ve soğuk. Acımasız. Kelimelerin kifayetsiz insanların değersiz benimse var olmamın bile yanlışl geldiği bir yaşanılış.. Bu mudur hayat..? Bu mudur yaşamak...??

nineoneone-