Biliyor musunuz arkadaşlar, bu dünyada benden daha iyi notları olan ve ev işi yapan çocuklar varmış, ailelerinin gurur duyduğu ve babamın imrendiği...
"Benim kızım/ oğlum her gün ben gelmeden evi temizler, kardeşini yedirip uyutur ve ders çalışmaya başlar, onunla gurur duyuyorum" ne güzel bir düşünce tarzı, tam bir israf.
Ben şu ana kadar hiçkimsenin çocuğu ile resim çizdiği, kodlama bildiği, çeviri yaptığı, voleybol oynadığı, kurgu yazabildiği ya da animasyon yapabildiği için gurur duyduğunu görmedim. Ne hastalıklı bir düşünce tarzı, tam bir israf.
Düşünsenize misafirlikte eğlenmek için geldiğiniz evde ders çalışıyorsunuz, yanınızda çocuklar oyun oynuyor fakat siz anneniz/ babanız arkadaslarinin yanında biraz daha gururlansin diye ders çalışıyorsunuz. Ne boşa emek ama, tam bir israf.
Test kitabınıza sigdirdiginiz o anime yüzünü formüller için siliyorsunuz, geleceğe daha parlak bakabilmek için resim yerine formül kullanıyorsunuz. Ne hayal kırıklığı ama, tam bir israf.
En sevdiğiniz sporu, voleybol diyelim buna, voleybol topunuzu matematikten düşük aldığınız için kesiyorlar. Ne heves kırıcı ama, tam bir israf.
Gittiğiniz yerlerde anneniz/babanız biraz daha gururlansin diye farklı bir kişilik sergiliyorsunuz. Ne elitlik ama, tam bir israf.
Ve bunun sonucu olarak anneniz/babanız arkadaşlarının yanında sizi anlatıp, ona bunu aldım diyor ve kimse "bu çocuk bununla ne yaptı?" Diye sormuyor. Günün sonunda övgüleri en çok alan çocuğunun mutluluğunu en az önemseyen oluyor. "Iyi ki taş yerine seni doğurmuşum evladım"
Hepimiz bunda hemfikiriz ki bir taş bunları yapabilseydi, ona da ozenirlerdi. Ne değerli ve aşağılık kompleksi olmayan çocuklar yetiştiriyorlar ama, :)