Yıllar girmiş benle benim arama... Huzur veren hiçbir şey artık huzur vermiyor. Nefes alamıyorum mesela çok zor nefes alması. Ben büyüyünce her şey geçer sandım hiçbir şey geçmedi niye geçmedi? Hani yaş ilerledikçe ayaklarımızın üzerinde dururduk? Kimse de demedi yürürken bu yolları takılıp düşeceksin diye. Kimse uyarmadi hayal kırıklığına uğrayacaksin,anlamayacaklar, sussan suç konuşsan suç diye... Şu an hiçbir yere ait değilim bu yurtsuzluk yordu bıktırdı beni. Yurt ne insanlarda varmış ne toprak parçasınds sen kendinle barışık değilsen. Üniveriste kazandım ama bak yoluma taş döşüyor hepsi.. Sevdiğim sevgilim var ama bu anlarda keşke olmasa diyorum. Ailem hiç huzur vermiyor zaten. Ben yorgunum bıktım bu huzursuzluktan, önüme çıkan engellerden.. nefesimin derdimi anlatmama yetmemesinden.. artık ağlayamamaktan.. anlatamamaktan bazı şeyleri. Anlatsam da "oh be denirmis gibi rahat olunmasından"... Sesimi duyan olacak mı? Sanmıyorum yine o boşlukta yine darmadağın pişman olmuş şekilde duracağım.
