Ben... Sadece ben işte. Bir insan nasıl tanıyor kendini. Hele de benim gibi duvarları ardında yaşarken. Nasıl anlatabilir kalabalıkta bağırarak kimseye bir şey anlayamadığından geldiğini suskunluğunun. Nasıl hissettirecek karşısındakine acılarını.  Nasıl öğretebilir güvenmenin hata olduğunu...



Benim anlatacak bir hikayem var ama onu kelimelere gizledim.  Beni tanımak mı istiyorsunuz. Bunu duvarlarımın soğuk yüzlerine bakarak yapamazsınız. Sadece şiirlerinde görebilirsiniz beni hikayelerinde resimlerimde. Beni tanımak isteyenler Pembe hayaller okusun. Onda anlatabildim sanırım biraz da olsa hayal kırıklıklarımı...



Ama kırılıldıkça güçleniyor insan... Kalbi kırıldıkça daha çok seviyor. Aynı hatayı tekrarlamaktan çekinmiyor bazen. Göremiyor gerçeği belki de. Qma vazgeçmemek gerek. Ne olursa olsun.


Unutma! Vazgeçersen kaybetmeyi kabullenmişsin demektir.



Ve bir nokta koyacaksan bir kere koyacaksın.


Birden fazla koyarsan üç nokta gibi devamı gelir.



Bir koyup bir kaldırırsan da yalama yapar. Artık tutmamaya başlar.



Not: Ben bu tavsiyeye hiç bir zaman uyamadım ve çok kırıldım.