έχεις σίγουρα δει ρομαντικές ταινίες.
και σίγουρα κάγχασες για την έλλειψη ρεαλισμού. και σίγουρα βιώνοντας και παρατηρώντας τι επικρατεί στο dating scene έχεις πειστεί πως όλοι αυτοί οι παραμυθένιοι έρωτες αποτελούν άπιαστο όνειρο, ουτοπία.
αλλά έζησα έναν τέτοιο έρωτα. απόλυτο, καθηλωτικό, κινηματογραφικό, δραματικό, ακραία ρομαντικό.
τώρα με στοιχειώνουν οι σκηνές του, το μυαλό μου τις αναπαράγει ξανά και ξανά. ατελείωτες, βαθιές συζητήσεις στην παραλία ως τις 4 τα ξημερώματα, η σταδιακή απογύμνωση από φόβους και τα διστακτικά άλματα προς την πλευρά της εμπιστοσύνης, ένα αυγουστιάτικο απόγευμα που τρέχαμε πάνω στο ίδιο ποδήλατο και μου είχε φέρει μια πετσέτα να καλύπτω το κεφάλι μου από τη βροχή ενώ ο ίδιος είχε γίνει μούσκεμα, το πρώτο φιλί εκείνο το πρωί του δεκεμβρίου έπειτα από μήνες που μας χώριζαν εκατοντάδες χιλιόμετρα και διαφορετικές χώρες, ανοιξιάτικες νύχτες που αποκοιμήθηκα με τα παραμύθια που έγραψε για 'μενα φορώντας το μπλουζάκι του, τα γέλια μας, το χαμόγελό του, τα απαλά χέρια του, η μυρωδιά του...
πώς αποδέχεσαι το αντίο όταν δεν έχεις τίποτα κακό να του προσάψεις; πώς προχωράς παρακάτω όταν ξέρεις πως κυκλοφορεί κάπου εκεί έξω ένας τέτοιος άνθρωπος...
ήσουν ολοκληρωτικά δικός μου. ήμουν ολοκληρωτικά δική σου.
ήσουν ο έρωτας της ζωής μου.
και τώρα τι;