☆

"Ben çok lisan bilmem. Bildiğim lisanda tek bir isim var. Gerisi ilgimi çekmiyor."
          
          "Hangi isimmiş o?"
          
          "Ahu...Benim Ahu'm."

Murathanın kollarının ikimize birden dolandığına hissettim. Alnıma bir öpücük daha bıraktı."Murathan" dedim.
          
          Murathan sana ölsün derdi hep. Ama bu defa, "Murathan size ölsün" dedi tek nefeste.
          

"Oğlunuza merhaba deyin Karakurt ailesi."
          "Doğum saati; 00.00."

"Bizim." dedi titreyen sesi.
          
          Ter, kan ve acı içindeydim ama önemli değildi. "Bizim..." diye onayladım.
          
          Elini parmaklara uzattı. Oğlumuz anında babasının böyük parmağını sıkıca kavradı. Bu defa aynı anda ağlarken güldük.
          
          "Yusuf Ali." dedim. "Oğlum."
          
          Kızın büyüdü Ali Alptekin. Artık dedesin.
          
          "Yusuf Ali" diye onayladı parmağını tutan parmaklardan ayırılmadan "Evlat..."
          
          Oğlun büyüdü Yusuf Karakurt. Artık dedesin.

"Bazen her şeyi anlatmak istersin ama uygun kelimeleri bi türlü bulamassın."
          "Bazen de milyonlarca kelimen varken anlatacak kimsen olmaz"

Hayatta kalan bir çiçek gibi hep gül 

"Kural bir,"
          "Nerede aptal olağanını biliyorsan, yeterince zekisin demekdir."

Doğdum, kız oldum, evlat oldum, çocuk oldum, kardeş oldum, arkadaş oldum, kadın oldum, eş oldum, anne oldum... Ama ben en çok Karan Milan'ın Deniz kızı olmayı sevdim.

"Onlar kendi hikayelerini böyle yazdı, senin kaleminde elinde duruyor. Korkma o zaman başla yazmaya..."

"Rica ediyorum."
          "Rica mı edersin?"
                                   ~Ateşpare