CHAPTER 3 UPLOADED!
"Lola." Seryosong tono ko nang natahimik ako ng ilang segundo. "Bakit apo?"
"Miss niyo na po ba si Lolo?" Kuyosong kong tanong. She turned off the stove and set the spatula aside, then walked over to me and rested his hand on the table while I sat on the highchair.
"Oo naman. Walang araw na hindi ko siya naaalala." Mapait nitong tugon at tumingin sa kamay niyang pinagsaklop niya. "Noong araw na nawala si Lolo mo ay nagbago na ang lahat."
"Tila ba nawalan ng kulay ang mundo, ganoon ang pakiramdam, apo." Nakatitig lang ako sa kanya habang nag k-kwento ito. "Masarap magmahal Callie. Masaya, payapa at parang makulay ang mundo. Pero dapat handa ka rin sa pagdating ng sakit na kailanman ay parang hindi na maghihilom pa."
Tahimik lang akong nakikinig. Walang masabi. Nag-iisip kung bakit at paano ang takbo ng pag-ibig. Dahil kailanman ay hindi ko pa nararanasan ang kulay ng pagmamahal na naranasan ng aking Lola.
I've never known what it feels like to be that deeply in love. I've never experienced having someone who could bring color to the quiet stillness of my heart.
"Noong nawala ang iyong mama, bumalik ang pakiramdam na iyon." Natahimik akong lalo.
Now, I know what it feels like—the moment you realize that the people who once brought color into your life can suddenly fade away, simply because they left without warning. Mas masakit pa ito sa kahit anong sugat.
Even if you don't want to, there's nothing you can do. The memories of the times I chose to leave it from my past were keep coming back. And even though I'm now in a far and peaceful place, the pain clings to me—as if there's no remedy that could ever heal it.
https://www.wattpad.com/story/311428344