evgenygrinko

şimdilik hoşça'kal sanat eseri güz çiçeği adam*

dinlediğim o şarkıyı ve yazıyı hâlâ saklıyorum ama o yazıya katmayı düşündüğüm diğer yazıları sildim, tekrardan yazmak da gelmiyor içimden. 

balık yılın son günlerini gördü ancak artık buraya yazmak istemiyor. 
            galiba buraya kadardı, sen ve şarkıların her zaman benimle kalacak ancak burası için yolun sonu gibi. belki kabuk bağlamış yaralar tekrardan kanarsa ya da burayı hatırlatacak herhangi bir şey olursa ve ben o an yine valse* dinlersem tekrardan gelirim ve sana her zamanki gibi içimi dökerim. 

önce günler haftalara,
            sonra haftalar aylara,
            ve aylar yıllara.
            kaç bahar, kaç kış.
            ama yokluğun hep diri. 

dünyanın en zayıf insanıyım, öyle zayıfım ki. duygularımın ağırlığı altında eziliyorum her defasında ve her defasında çöküyor ruhum, bedenim küçülüyor sanki. acıdan ibaret oluyorum kaç gecedir. ruhumun gözyaşları tükeniyor. nefesim bile boğazıma batıyor. bazen öyle acıyorum* ki kendime. bazen öyle tahammülsüzleşiyorum ki kendime. ve bazen öyle kanıyorum ki en derinden. her defasında yine aynı yerlerden. ve tabii bazen yeni açılmış yaralarla birlikte, daha çok kanıyorum. ne yaralarım ne de ben doğru düzgün kabuk bağlıyoruz. evgeny, bugünlerde ben; bir hüzün, bir acı ve bir iç çekiş*. bugünlerde ben; uykusuz ve mutsuz. kendime yetemiyormuşum artık, fark etmem uzun sürdü. şimdi ise, nerede o eski neşem, nerede sevinçlerim ve ben neredeyim.

seni her defasında bazen fazla bazen eksik bazen nefret 

yazı işini erteliyorum bu defa. 

ruhum hasta olmuş

yanılgılar, yanılgılar ve yanılgılar.
            insanların her an değişen tavırlarına alıştığımı zannediyordum, yanılmışım.

evgeny, bazen hayat öyle bir yerden vuruyor ki. hiç beklemediğin bir anda. sanki bir dalga gibi, savuruyor ve sonra seni içine çekiyor. çırpınıyorsun ama çırpınmak işe yaramıyor ve sen çırpındıkça boğuluyorsun.
            *keşke dağınık bir kadın olmasaydım. keşke cümlelerim benim kadar eksik ve yarım olmasaydı. ve keşke.

kayboldum ve boğuluyorum, beni kurtaracak kimse yok. girdap olmuşum, kendi kendimi içime çekiyorum.

bu hangi paragrafta yazıyordu.
            sildiğime pişman olduğum yazılarımı özlüyorum.

ahmet çakar'ın da dediği gibi, bu geceyi bu hâle kim getirdiyse Allah belasını versin 

hislerim keskin bir bıçak gibi, sürekli yaralıyor beni. 

fark ettiğim şeyler ile farkında olmadığım şeyler. 
            fark ettiklerim aslında birer yanılmaca, birer aldatmacaydı. kendi kendimi buna inandırdım. doğrusunu söylemek gerekirse kendimi kandırdım. hoş, ben hep kendimi kandırırım, inandırırım. "en olmayacak şeylere inanmak" gibi kötü bir alışkanlığım var.
            sevgili evgeny, farkında olmadıklarımın farkına vardığım için biraz dehşet içinde biraz da hüzünle karışık dalgalı bir ruh hâline büründüm bu aralar. tanıdığım insanların değişmesine şahitlik etmenin verdiği huzursuzluk da cabası. 

her ayın yirmi dokuzlarını hatırlatan post olarak kalacaksın gözümde.