@evimdin
o gün gittiğinde gitmek zorundasın sandım, gidiyorsun ama veda etmiyorsun sandım, gidiyorsun ama sen de kahroluyorsun sandım. ben, sen beni üzdüğünde sen de üzülüyorsun sanacak kadar anlamaya çalıştım seni. beni neden sevgimin inancından vurdun?
uzun bir şiirin son dizesindeyim
bir sağnağın son damlası kaldı içimde
bağıracak gücüm yok, fısıldasam kimse duymuyor
sokaklara çıkıyorum ellerim yüreğimde
benim gördüğüm şeyleri kimse görmüyor.
iyi ki doğdun benim güzel kızım.
benim yenilgim, gidişine tek kelime etmeyip sayfalarca şiiri sana yazmamdı.
ağlasam sesim mısra mısra duyulacak.
sana kafamın içinin savaş yeri olduğunu söyledim, sen de oradasın ve bilmen gerekir diye düşünüyorum çünkü benim tarafımda savaşmıyorsun.
bak günler geçiyor, bugün de geçmedin penceremin önünden.
beni merak ediyorsan boyum çok uzadı ama kalbim hâlâ bu eve geldiğimiz için kırık ve hiç iyileşmiyor. ama sen geri dönersen her şey geçermiş, her gece kulağıma böyle fısıldıyor. artık bu evde yok olacakmışım gibi geliyor. canım dedim ya, bazı şeyler hiç değişmiyor. dışarıdaki çöp konteynerinin yeri bile aynı. ama dut ağacını merak ediyorsan, onu kökünden kestiler. beni de budadılar ve hiçbir şey kalmadı benden geriye. kimseyi sevemiyorum artık, değer bile veremiyorum. babama benzemekten bu kadar korktuğum için oluyor bunlar. babam bir çiçeğe dokunsa, çiçek sabaha solar çünkü. kimi sevse akşamına kalbine bıçak dayar. benim babam ne zaman uyansa hep gece olur. o yüzden biz hep gece yaşarız. söylesene, hangi çocuk gece olmasını ister? hem de annemiz akşam ezanından sonra eve gelmemizi isterken. bu yüzden saklambaç oynamayı çok severiz. ama babam bizi hep bulur. oyunun ebesi yok fakat o hep ebe olur ve biz kaybedip dururuz. her şey bu yüzden canım benim. ben artık çiçek bile sulamak istemiyorsam, her şey babam yüzünden.
kırk gün kırk gece yazsam bu şiiri, yine sen kazanırsın.
kavuştuk mu
