Öyle bir heyecan kol geziyor ki etrafımda. Artık sonlara yaklaştım... İlk başlar hemen bitsin istiyordum, bitsin ve hemen çıksın. Ama ilerledikçe bu değişti. Kendimi kitaba kapılırken buldum ve şimdi, bitmesine sadece üç bölüm kalmışken, daha da uzatmak geliyor içimden. Sebebi yok, belki de var, bilmiyorum. Onunla daha çok uzun bir yolculuğumuz olduğunu biliyorum ama olmuyor. 10 aylık, sancılı, acılı bir yazım sürecinden sonra ondan ayrılmak çok zor. Uzatsam mı? diye soruyorum kendime ister istemez. Biraz daha mı uzun olsa? Sonra aklıma onu elime alacağım gün geliyor, heyecanlanıyorum. 15 yeter! diyorum. Fazlasına gerek yok... ama içten içe biliyorum da, ayrılamayacağım ondan. Yazarken ağladığım her sahnesine farklı bir özlem duyacağım. Çok özleyeceğim, çok seveceğim. Ama en çokta sevdireceğim. Ben, onu size çok sevdireceğim.
