‏‏‏‏‏

0.56

https://zaqa.net/trewag  

bugün tam anlamıyla deli olduğuma karar verdim. dedim ki: arayayım bakırköy'ü, baktım açmıyor; haydi berre çokta uzak değil istanbul.
          girişte Bakırköy, buradayım ruh sağlığı ve sinir hastalıkları hastanesi. işte tam burası. durdum hastanenin önünde, baktım camda bir kadın; saçlar kısa, üzerinde atlet, sarkık memeler ve 45li yaşlar. elinde sigarası dumanı temiz havaya zehir saçarken elimi kaldırıp salladım.
          sonra bana baktı... uzun uzun izledi el sallayışımı ve karşılık alacağımı düşünürken orta parmak gösterdi. öyle bir güldüm ki seyyar satıcılar, sahafçılar ve çiçek satan ablaların dikkatleri üzerimde. sabah vakti, hava epey serin. el kaldırdım tekrar fakat bu defa kadın el salladı, ben orta parmak gösterdim. öyle bir güldü ki ben o gülüşe şiirler döktüm, öyle bir güldü ki ben ilk defa bir gülüşü bu kadar derinden hissettim. o da çok şaşırdı. belki de ilk defa bu kadar gerçekçi gülmüştü
          o an anladım deli olduğumu. ya ben deliyim dedim, ya da orada duran kadın deli rolü kesip hastane de yuva kurdu. bu eşsiz gülüş karşısında onun deli olduğuna inanamazdım.
          âh pekâlâ salla geç, sarkık memesi olsa da o kadın sensin. tapılası gülüş ve sen.

nefesimi kes. ölmek için, yok olmak için bir sebep dedim, vazgeçtim. hangi kafayla ne anladım bilmiyorum. kendimde değilim. kendimi hissedemiyorum... nefesim boğazıma tıkanıyor. gözlerim odağını kaçırmış göz bebeklerim ferini almıştı. iyi değilim. uyuşmuş zihnimle kaosu derinden patlattım, çok can yaktım. çok kırdım. pişmanlık hissetmek istedim ve aldım. hak etmedim, hak etmiyorum. iyiliğimi isteyen fanileri doğradım ucu paslı baltamla. ilkin iyi olsun isterim dediler. bastım gaza ezdim geçtim hepsini.
          dilim tutuluyor, gözlerim doluyor ve içime doğan nefes boğazımı yarıp ciğerlerimi patlatıyor. bugün ben değildim. bugün ben asla kendim olmadım. bugün ben, bugün ben yıkılmış binaların altında kalmış bir canavardım. dışarıda nefes alan her canlıyı katletmek için çabaladım. şu vakitte gözyaşlarım bile anlamsızlaşıyor.  izbe sokakta, yağan yağmurun altında barakama ilerliyorum sessiz ve gözyaşlarıyla. yağmurun sakladığı gözyaşlarım içime daha da ezikleyici hissiyat sunarken kendimi iskambil kağıtlarından fırlamış önemsiz detay gibi hissediyordum. camlarını tahtayla kapattığım barakaya baktım uzunca, aralık kapısına, köşesinde kırılmış saksıdan dağılan topraklarına ve eski bir ayakkabıya. hızla içeri giriyorum, sıcak sobanın üzerinde duran demlik çay. şekersiz ve koyu. arkadan açıyorum ferdi baba, gözlerim kitaplığımda dolanırken parmaklarıma sıçramış çayın etimi kavuruşunu, az ileride uzun boy aynasından gördüğüm çelimsiz ve benzi solmuş bedenime. en sonda gözlerime, her şeyi bas bas bağıran o irislere... özür dilerim.

Tenin tenime değil ruhunun ruhuma değmeli ey sevgili, görmek değil seni görmek istiyorum. Aşk yok sevdiğim gözlerinde kaybolmak var. Sadece sen varsın ve düşlerim...

devrilmem seni öpene kadar.

acıdan zevk alan bir fani. canı yanarken, dişlerine sarılmış kanlarla sırıtan adam, ne yaşadın? annem düzelmesin dedi, uzakta kalırken. çocuklar ölmesin dedim paramparça halini izlerken. kanadım. kanadı, kanarken ağladık. dokunmak istedim, hani insan ister ya ruhuna deva olmak. beni aşacak bir yıkımı vardı. içine adım attığım an diplere düşeceğim bir yıkımı vardı. peki ya o nasıl ayakta kalmıştı? gözlerine baktım, güzel gözleri hırçındı. maskesi sağlamdı. asla belli etmemeye çalışıyordu fakat biliyordum, bildiğimi biliyor ama geri adım atmıyordu. hislerimi yitirdim dedi. yitirdim derken bile sesi titredi... kalbime ağır gelen bu durum karşısında kalakaldım. ne gözlerimi alabildim ne de gözlerimden süzülen gözyaşlara hakim oldum. kimdi o? bilmiyorum. 

kaç kurtar kendini benden 

gerdanında bir ben, dudaklarım okşar tomurcuğu.

gecenin bi' yarısı düşünmemek için ağladım.