Kavga etmiştik o gün. Bana ne kadar kızgın olsa da otobüsüme bindirmeden gitmemişti. Otobüse binerken veda etmemiştim ona, arkamdan öylece bakmıştı. Nasıl bu kadar acımasız olduğuma inanamıyorum şuan. Otobüsün o buğulu camını elimle silip bakmıştım ona. Veda etmemem onu çok kızdırmış olmalı. Yavaştan hareket etmişti otobüs birdenbire bi burukluk çöktü içime. Anlamsızca kendime kızıyordum dayanamayıp ilk durakta indim. Beni bıraktığı yere koşa koşa gidiyordum bir yandan da ona sımsıkı sarılacağımı düşünüyordum. Düşündüğüm gibi olmadı birisi benden önce davranıp sarılmıştı ona. O halde gördüm onları, öylece yürüdüm yollarda hiç bakmadım ardıma ki zaten o ardımda değildi. Ben o sıra o adamı kaybettim diye üzülmedim , benim olmayan bi adamda kendimi kaybettim diye üzüldüm. Yine de canın sağolsun be. ayaklarım beni, bana ilk sarıldığın yere getirdi. Olduğum yere eğilip saatlerce ağladım, sana dair tek kelime etmeden öylece ağladım...
