夜

Zambaklar en ıssız yerde açar
          Ve vardır her vahşi çiçekte gurur
          Bir mumun ardında bekleyen rüzgar 
          Işıksız ruhumu sallar da durur

Biri olmak lazım, en azından biri için

1826

Boşluk nasıl bu kadar ağır olabilir

Öğret bana,
          nasıl unutulur düşünmek?

Anlaşılmak, insanın en büyük zaafı, yanılgısı ve yarası

"Yokluğunun gürültüsünden sağır olacağım."

"Bu aşkın yalancısı sahiden senmişsin." diyorum. Yutkunuyorum. Nefesleri yankılanıyor kulağımda. Bu dahi ağlatıyor beni, huzurlu bir yandan da. "Lakin artık, aldatanı yalnız ben değilim. Göğsünde zambağım, boynunda yüzüğüm var. Yine de başkasının kollarındasın, kim bu aşkın aldatanı, sen söyle, aşkım" Jeongguk'a gerçekleri fısıldıyorum lakin gerçekler ondan çok benim canımı yakıyor. Tüm acımasızlığımı takınıyorum lakin asla onun acımasızlığının yanından dahi geçemiyor. "Dalgın bir ölüyüm karşında." diyorum. Jeon Jeongguk, benden ikinci kez ayrıldığında da tek kelime etmiyor bana. "Mezarımın önünde mendilini düşürsen, kalkıp verirmişim gibi. Öldüğümü unuturum. Öyle bir dalgınım, öyle bir âşığım sana." Fısıldıyorum. Canım öyle yanıyor ki, ağrıyor her bir yanım. Canımın ağırlığını taşıyamıyorum. "Güzel gidişler sana, en güzel gidişler sana. Zambaklar sana, sevgilim."

Bu aşkın tek aldatanı sen değilsin artık sevgilim 

Anılar birer zorba gibi yükleniyor üzerime. Durmadan hesap soruyorlar benden… Tekrar tekrar aynı görüntüler belleğimi kanatıyor… Ve hep o yüz… Yüzdeki o ışık ömrümü ortadan ikiye bölüyor. Ne geriye dönebiliyorum, ne ileri gidebiliyorum… Öğrendiğim her yeni bilgi eski inançlarımı koyulaştırmaktan başka bir şeye yaramıyor…