22/02/2025
yine ben geldim. bunu alışkanlık haline getireceğim sanırım çünkü etrafıma ördüğüm bu dört duvar arasında çok yalnız hissediyorum. yazmak bana iyi geliyor. hani derler ya insanı en çok kendisi anlar diye, öyle bi haldeyimki kendimi asla anlayamıyorum, tanıyamıyorum bile. herkes gibi normal olmayı istedikçe kendimden bir hayli uzaklaşıyorum sanki. bunu en sevdiğim yemeğe bile iğrenerek bakıp hiçbir şey yiyemeyecek kadar kötü hissettiğimde daha iyi anladım. her şey o kadar üst üste geliyorki sanki koca bir dağın altında kalmışım da çıkmak için tek başıma mücadele veriyormuşum gibi. çabalıyorum, elimden geleni yapıyorum ama asla yeterli olamıyorum. keşke bazen herşeyi durdurabilsem. sadece bir anlığına bile olsa kafamın içindeki tüm sesleri susturabilsem. düşüncelerimi, kaygılarımı, üzerimdeki bu baskıyı... keşke sadece ufacık bir an bile olsa rahat nefes alabilsem.
bugünlük bu kadar sanırım. bir şeyler değişir mi bilmiyorum ama umarım değişir.