boğuluyorum... onca kalabalığın içinde yalnızlığımda boğuluyorum. tek tek geride bıraktığım insanların kinleriyle, nefretleriyle boğuluyorum. her gülümsediğimde gözümden akan yaşlarla boğuluyorum. boğazıma oturan yumruyla, gitmeyen kaygılarımla azıcık kalmış şu ümidimle yeni bir güne uyanıyorum. geceyi iple çekercesine yaşıyorum. çook uzun zaman oluyor mutluluğu insanlarda aramayalı. çünkü bu hayat her fırsatta düşmeni kolluyor, düştüğünde yanında dost bırakmıyor. bize verdiği tek armağan, her düştüğümüzde kanayan şu yaralar. en kötüsü de bu ya. asla zaman vermiyor iyileşmesine, zaten zaman da ilacı olmuyor bazı yaraların. ve insan da gitgide kendine doktor olmayı öğreniyor.
