fhyraen
hislerimi kaybettim
fhyraen
fhyraen
sana karşı nefret* dahi hissedemiyorum artık içimde
* = değer verdiğim insanlara karşı, sevgiden sonra hissettiğim güçlü bir bağlılık duygusu
fhyraen
düşüncelerin karanlığı arasında, yolumu aydınlatan sen
fhyraen
sözlerin bir silah, mermilerin nefesimi kesen parmaklar
fhyraen
yeni yılın yirmi üçüncü gününe adım atmışken, hayatın ne kadar hızlı geçtiğine ve ne kadar çok şeyin yaşandığına bir kez daha tanıklık ettim. acımasızlaşan insan toplulukları, zamanla beni de aralarına almaya başladı. günden güne hissizleşen kalbim, vicdanımı da öldürdü. hiçbir şey için üzülmüyor, ağlamıyor, gülmüyorum da. sadece yaşıyorum, gelişigüzel. eğlenceli bir zevk vermiyor değil tabii, her şeyi bir kenara bırakarak sadece yaşamak. gerçi bilinmez, bu yaşam şekli bir gün sertçe bir duvara çarparak da durabilir; çünkü dönüştüğüm şey freni olmadan giden bir arabadan farksız.
fhyraen
hayat ne acı şey, değil mi?
fhyraen
artık üzüldüğünde bile ağlayamayacak boyuta geldiğinde, yine de iyiymiş gibi görünüp insanlara yardım etmek
fhyraen
yıpranmışlıkların getirdiği bir hissizlik var üzerimde, geçmek bilmiyor
fhyraen
içten bir şekilde gülümsememin üzerinden geçen birkaç saniyenin ardından düz ifademe geri dönmek istemiyorum, deli dolu kahkahalar atmak istiyorum, ağladığımda neden ağladığıma sebep bulmak, kalbimde acı hissetmek, acıyı onarmak istiyorum
fhyraen
üzüldüğümü, ruhen iyileştiğimi, sevindiğimi, şaşırdığımı bilmek istiyorum ben artık... kendimi, kontrolümü tamamen kaybettim
fhyraen
✉ | kasım 14, gecenin getirdiği yoğunlukla derinliklerden kendime itiraf
çoğu şeyde "-muş" gibi yapmaya bayılıyorum... kimse sizin gerçekten ne hissettiğinizi ve ne düşündüğünüzü bilmiyor, sadece rolünüzü iyi oynamanız gerekiyor. bunu yapmak artık benim için fazlasıyla kolaylaşmış vaziyette. bu sayede kendimi koruyabiliyorum, ayaklarımı yere sağlam basmamı sağlıyor. beni bu hâle getiren herkesten her ne kadar nefret etsem de, bana bu özelliği kazandırdıkları için teşekkür etmem gerekiyor sanıyorum ki.
fhyraen
belki de bu yüzdendir hayatın sürekli karşıma aynı engelleri çıkartması. "dur artık! kendine eziyet ediyorsun!" demesine rağmen ısrarcı bir tutumla aynı davranışa korkakça sığınıyorum.
fhyraen
eskisi gibi enerjik değilim, mutlu değilim ancak sadece öyleymiş gibi davranıyorum. rolümü iyi oynamayı, içimdeki iyi duyguları toprağa gömdükleri gün öğrendim. tehlikeliyim, önümü ve arkamı detaylıca düşünüyor, sadece mantık çerçevesinde kararlar alıyorum. ben bile kendimi tanıyamaz olmuşken, insanlara yepyeni, benliğimden eser kalmamış bir yüz sunuyorum... ne kadar acınası.
fhyraen
hislerimle verdiğim mücadele, kesin olarak bitti
fhyraen
dile kolay bir yıl, üç yüz altmış beş gün
fhyraen
geçmişe dönüp baktığımda acı dolu bir tebessümle değil, tatlı bir tebessümle karşılıyorum anılarımı