Uzun sessiz yolda kenarda duran ıssız tarlalarda açan ayçiçeğiyim.
Yalnızlığın yüksek sesli gürültüsüyüm bazen.
Mendil satan çocuğun kırmızı ışığı bekleyişi gibiyim ben.
Karanlık insanların arasında ki renkli insanım, renkli ama yalnız. 
Yeni uçmayı öğrenmiş bir güvercinin kanat çırpma sesiyim.
Umutsuzluğun içinde ki parlak umudum ben. Bazen de sevincin içinde hüzün...
Kuruduğu halde saklanan gülüm ben. Bazende yaprakları bir hiç uğruna koparılan papatya.
Bazen yol gösterici, bazen de ölümüm ben.
Arafım, arafın en güzel yanıyım.
Elif' im ben, ince uzun bir çizgiyim. 
Güneş doğmadan önce beliren aydınlığım ben, gökyüzünden ve bulutların arkasından yükselen umutların habercisiyim, ben Şafak' ım.