Buraya gene sınav yazacağım, yabancı anonim dertleşme uygulamamın adını unuttum. Yarın sınava gireceğim. Şubattan bu yana hayatım o kadar değişti ki... Depremde evimi kaybettim, yurdumu, memleketimi kaybettim. Anım olan çoğu eşyamı alamadım. Çocukluk, bebeklik resimlerim, bebekliğimden beri saklanan şeyler hepsi bir hayal oldu benim için. Arkadaşlarımın bazısını kaybettim, kalanları da hepimiz farklı bir ile dağıldık. Aylarca adam akıllı kitap yüzü açamadım, o evden sağ çıktığımız için şükrediyordum. Sonrasında il dışında teyzemin yanına gelince de bende işler karıştı. Önceki dershanem ve okulumda konularım adam akıllı hiç bitmemişti. Burada geldiğim yer tamamen bitirmişti. Netlerim gittikçe düştü, düştü, düştü. Önceden sayısalda en kötü 80 90 bine girerim diyiyordum, en kötü. Bu çalışmam ile, ilk dönem çalışmam, tıp kazanırım diyiyordum. Şimdi yaşadığım ilde açılan ek kontenjan yerlerini bile kazanamam. Eşit ağırlıktan tercih yapsam bile adam akıllı istediğim yerlerin hiçbiri gelmeyecek. Kendimi mezuna hazırladım ama ailem buna hazır değil. Annem, babam, abim, tüm eski hocalarım hala benden umutlu imkansız bir umuda tutulmuş haldeler. Ben hala toparlanamadım. Evsizliğe, yurtsuz kalmaya, bir anda böyle büyümek zorunda olmaya alışamadım. Uzun süre hala alışabilir miyim bilmiyorum. Yorgunum artık her şeyden. Ben eski halime dönmek istiyorum ailemle aram iyi olmasa da evimizin olduğu, ortada kalmadığımız halimize. Ben büyümek istemiyordum... Bunu duyursam mı bilmiyorum. Şarkının sonlarındayım bitene kadar duyurma tuşuna basıp duracağım şarkı karar versin. Son birşey sevgili YKS2024 tayfa bende sizinleyim.