Darya

"Ona yardım etmek istedim. Onu iyileştirmek istedim. Ama sonra olanları düşündüm. Bir otlakta elinde kibritle dikilen ufak bir çocuktu ve kibriti yere atması için bir bahaneye ihtiyacı yoktu."

"Sadece aklına soktuğun şeylerin sonsuza dek orada kaldığını düşün." dedi. 
          "Bunu düşünmek istemeyebilirsin ama illa ki bazı şeyleri unutursun değil mi?"  
          "Evet?" 
          "Evet. Hatırlamak istediklerini unutur ve unutmak istediklerini hatırlarsın."

Ya ensemdeki canavarın canavar olmaktan vazgeçmesini istemiyorsam? Ya elimde kalan tek gerçek buysa? Ya akıl sağlığım kötü bir şeyi gösterip "Bu kötü değil." diyor ve beni kötülüğe teşvik ediyorsa? Gerçek düşmanın kim olduğunu bulabilmek için yeterince zaman kaybetmedim mi? Hayatımın yarısını kendimi öldürmek ve karşılık vermek arasındaki farkı öğrenmeye çalışarak geçirdim.

naber kiz

Belki Darya konuşmasaydı keskin rüzgârın ağaç yaprakları üzerinde yarattığı hışırtıya, kuşların sabahın köründe mide bulantısı veren ötüşmelerine, biraz önce gelen izmir-ankara otobüsüne ve içerideki insanların karmaşaya sebebiyet veren konuşmalarına biraz daha katlanmak zorunda kalacaktı. "Adım Darya, uzaklardan geldim ama geldiğim yerin bile yabancısıyım." 

İlk kez 11 yaşımda yüzleştim kendi benliğimle. Minicik boyuyla, 34 numara pembe spor ayakkabılarıyla, tanımadığı insanlara karşı soğuk ve mesafeli tutumuyla tüm antipatimi toplamıştı aynada gördüğüm bu kız. "Ketum karı," demiştim elimdeki poşeti gelişine sallarken "yıllar seni hiç değiştirmedi." Değişime olan inancım çoktandır kayıp olacaktı ki elimi hangi taşın altına koysam geçmişimi buluyor, yüzleşmeye korktuğumdan mıdır bilinmez ilk önce taşı alıp uzaklara savuruyor sonrasında elimi bol sabunlu suyla 20 saniye iyice yıkıyordum. Geçmişle yüzleşme meselesi açık, kabuk bağlamayı reddeden inatçı bir yaraydı ve ben onun dönem dönem çıkan kafasını bir türlü koparamıyordum. Üstümdeki lanet Malefiz'in eseri olacaktı ki ne kadın cayıyordu iddiasından ne de ben eteklerine kapanıyordum manyak kadının. İcabında burçlara zerre inanmıyor ve inananlara içten içe sövüyordum ama ibre bana döndüğünde oğlak özellikleri gösteriyorum abi ya demesini çok iyi biliyordum. 

Ses değişebilir, nesne değişebilir, düşünce değişebilir, yaşam değişebilir. Tanıdık geliyorsun, beş bin yıl önce miydi? Altın çağ nerdeee? Savaşıyorum teketek sese karşı. Şiirle hayalle televizyona karşı, ağız bakım suyuyla propagandalara karşı. Benimle savaşıyor, koltuk altı spreyle, sabun parçalarıyla beynimi satın almaya çalışıyor. E cosi... bu nasıl gidiyo?

Bugün bir delilik yapıp sekai hayran kurgumu  yayınladım. Şayet içimdekileri dökmezsem kafayı yiyeceğimi bildiğim için fazla okunmasa dahi içime su serpecek, birazcık bile olsa keyfimi yerini getirecek ve kafamı bu günlerde çırpınmak zorunda kaldığım stres ve gelecek kaygısından uzaklaştıracağını bildiğim için iyi hissettireceğini umuyorum. Bakın ben amatör bir yazı aşığım, yazar değil yazı aşığı diyorum çünkü eğer kendime bu platformda yazar dersem; zülfü livaneli'ye, yaşar kemal'e, dostoyevski'ye, didem madak'a, maksim gorki'ye ve geçmişten günümüze gelen daha nice yazara haksızlık etmiş olurum. Bu yüzden yazdığım ve yazacağım şeyleri bir tür iç dökme, kendimle baş başa kalma olarak nitelendirirseniz çok iyi olur. Herkese şimdiden iyi geceler

Siz kafayı yemişsiniz